Troll z niespodzianką

    Trzeba było odwalić pańszczyznę, jak w każdą sobotę, nie było wyjścia. „Żeby odpocząć, trzeba się napracować”, pomyślał Zygmunt schodząc po schodach, za pocieszenie mając jedynie nadzieję na kilo świeżych truskawek. A przecież dobrze byłoby się zbuntować, powiedzieć żonie: nie! Wstać, podrapać się po brzuchu i w kroku poczochrać. Wypić kawkę bez wyskakiwania z piżamy i pogapić w korony drzew za kuchennym oknem, gdy w radiowej Trójce do oczu skaczą sobie politycy tęskniący do hospitalizacji.

    Zygmunt zszedł już do pierwszego piętra w tym smutku wątłego buntu, gdy kroki żony doganiały go z góry. Z dołu zaś doleciał niepokojący odór, który zdał się być połączeniem szaletu, oszczanej dawno bielizny i tyłów monopolowego o porannej rosie. Nim zdążył dobrze zidentyfikować miejsce najsilniejszego stężenia zaniedbanej ludzkości, żona energicznie popchała go dłonią ku drzwiom, z siarczystym zdziwieniem w głosie pełnym obrzydzenia:
- Zygi! Co tak wali?! Żywe gówno!
- Gówno w sosie, i to raczej nie za sprawą twoich polityków, chyba że nagle urwali się tu prosto ze śniadania w Trójce - odpowiedział ponuro. Podejrzenie padło na pękniętą rurę odprowadzającą ścieki, bo w bloku sami porządni ludzie. Ale rury wymieniono zeszłego lata, więc od razu zakwestionowali możliwość i już skupili się na liście zakupów.

    Po dwóch godzinach wracali obciążeni torbami niczym wypłata składkami, ale smród był o wiele bardziej intensywny i jadowitym zębem wpijał się w spokój trzeciego piętra. Na szczęście mieli podwójne drzwi. Za nimi opadły emocje i zapomnieli o sprawie, zamknięci pośród gotowania, odkurzania, sprzątania, jak znakomita część zapracowanych rodaków przed niedzielą. W końcu wybiła godzina wolności i Zygmunt spakował plecak wędkarski, włożył bojówki, koszulę i czapkę khaki. Przypomniał sobie, że żona wspominała o doniczkach z piwnicy, a on zabierze klucz razem z woderami, więc musieli zejść razem.

Otworzył drzwi do korytarza piwnicy i z ciemności rzucił się do twarzy ciężki odór. Żona mogła uciec, ale Zygmunt musiał tam wejść. Przecież nie będzie chodził na bosaka wśród traw i chaszczy po pachy, nie podwinie nogawek, by wejść do kamienistej rzeki. Włączył światło i już ze schodów zobaczyli wycięty kawał starego dywanu, a na nim rozsypane buty, reklamówki pełne odpadków, rozwalone butelki po piwie, a w narożniku wielkie gówno, zalane szczynami. „Kurwa! Troll jebany się tu wykluł i gdzieś pęcznieje! Zajebię jak psa! Razem z budą!”. Zygmunt eksplodował otwierając kłódkę własnej piwnicy, a żona porwała najbliżej stojące doniczki i ewakuowała się w kilku skokach. Mąż nie pozostał dłużej niż to konieczne i już po chwili roztrzęsioną dłonią pakował buty do bagażnika.

I tak jeden bezdomny rozpieprzył mu radość wędkowania. W malowniczym otoczeniu przyrody posklejał rozszarpane nerwy i po dwóch godzinach całkiem oddał się pasji. Skupił się na rzutach wędką i dłużej zatrzymywał się przy głębszych dołkach w ciemnym bystrzu. Jednak zdarzenie piwniczne nie dawało spokoju, przebijało przez myśli. Tak dalece, że nawet spływające co jakiś czas kajaki nie drażniły jak dawniej. A jeśli troll zalęgł się na dobre? Jeśli bezdomni przyjdą masowo? Zasrają cały blok? Z drugiej strony, bezdomny też człowiek, więc może to jest test na Zygmunta wyznanie wiary? Na miłość bliźniego? Nie sztuka kochać pachnącego i miłego. Dobrze się chodzi w niedzielę do kościoła, dobrze składa się rączki do modlitwy, gdy to nie kosztuje, ale kiedy trzeba pochylić się nad śmierdzielem i zobaczyć ludzką twarz, to co? Wiara idzie na kołek? Bez przesady, a czy on jest Matka Teresa? Zresztą ona też tkwiła długo w nocy wiary, a Zygmunt zawsze kupował coś do jedzenia, gdy bezdomny prosił. Kupował dużo więcej niż ten chciał. A ile razy dał dwa złote, gdy taki prosił o złotówkę? Koszule i buty, spodnie oddawał zawsze bezdomnym. Że dał się ponieść nerwom?! Krzyczał z bezsilności, wiadomo. Jakiś ludzki sąsiad ulitował się nad włóczęgą, wpuścił na noc, a ten zafajdał wszystko i poszedł sobie, zostawiwszy w nagrodę smród nie do zniesienia. No tak, w końcu każdy dobry uczynek spotyka zasłużona kara! Ale czy tu w ogóle obowiązuje prawo miłości? Jeśli kmiot sam zrezygnował z własnej godności? Wiadomo, każda miłość kończy się tam, gdzie zaczyna się krzywda drugiego! Nawet kot nie wali sobie pod głowę, tylko idzie do kuwety, pies w teren, więc jaki to człowiek, który nasra i naszczy przy własnym łbie na beton i położy się spać?

    „Chyba przeginasz Dżizas”, wymsknął mu się cytat z jakiegoś filmu i zaraz potem przypomniał sobie, że przecież będzie musiał wejść do tej piwnicy, zanieść buty, a jeśli spotka trolla? Zagotował się od nowa. Prawie zobaczył jak łapie go z obrzydzeniem za kołnierz, wywleka na kopach przed blok i skoro bydlak nie umie się zachować, bluzgami grozi, że zatłucze na kotleta, jeśli ten wróci do piwnicy porządnych ludzi. I z tą wizją agresji postanowił co prędzej zmierzyć się z faktem, zamknąć temat skutecznie i na zawsze.

Wziął głęboki wdech, gdy wchodził do bloku, ale o dziwo smród mocno zwietrzał. Może bezdomnego przegnali inni i zaczyna się powrót do normalności? Włączył światło i zobaczył stary dywan. Leżał na swoim miejscu, a na betonowej wylewce pojawiły się nowe kartony i puste butelki po sokach, w rogu leżała rozciągnięta koszula w paski. Z bocznego piwnicznego korytarza wysunął się mężczyzna w białej koszuli i ciemnych bermudach, z zawiązaną reklamówką w dłoni. Bez powitania zwrócił się do Zygmunta:
- Widzę, że pan już tu przyszedł na noc, z plecakiem, to ja tu panu przyniosłem coś na śniadanko. Proszę!
Zygmunt spojrzał na przebijające przez folię pudełka z kefirem, pół chleba, słoik dżemu i krew się w nim zagotowała:
- Panie, chcesz pan rżnąć Samarytanina?! To ulokuj pan trolla w stołowym i niech nasra panu do wazy z niedzielnym rosołkiem!
- Przepraszam sąsiada, okularów nie wziąłem, a pan w takiej czapce, z workiem, myślałem, że to ten pan, co tu wczoraj...
- Ten pan, to mam nadzieję właśnie wali panu szanownemu na wycieraczkę, boś pan sobie na to zapracował. Troszcz się pan dalej o gnoja, lękaj, że mu w czerwcu dupka marznie i boi się pod krzak nawalić!
- Ale noce są jednak zimne, a tu przecież nikomu nie ubędzie jak się człowiek prześpi.
- Prześpi, wyżerkę znajdzie, gdzie mu będzie lepiej?! Wczoraj w nagrodę za miłosierdzie nasrał, a dziś może nas podpali, co? A pojutrze będziesz pan razem z nim miłosierdzia po piwnicach szukał! I może wreszcie coś panu szanownemu rozum wtłoczy pod beret, jak już zwolni się miejsce po miłości bliźniego!
Ale ostatnie słowa krzyczał Zygmunt w piwniczną ciemność. Samarytanin jakby stracił przekonanie i argumenty w dyskusji o wyższości miłosierdzia nad ludzkim upadkiem.