Letnie zabawy

Tak szedłem chodnikiem, całkiem niespiesznie, pełną piersią wciągałem powietrze po deszczu, ciesząc się ostatnimi godzinami urlopu. Jakże powolnie płynęły minuty i zarazem donikąd nie pędziły mnie jeszcze. Przed sobą widziałem dwie dziewczynki, kucające pod tablicą z koszem, szepcące coś do siebie i wybuchające śmiechem. Jakieś dziesięć metrów przed nimi chłopiec w okularkach kopał piłkę, która niemrawo odbijała się od drucianej siatki i wracała pod jego nogi. Dziewczynki najzwyczajniej były mu obojętne, choć próbowały go zaczepiać i to dosyć oryginalnie: ty, łajzo, i tak nie trafisz, nie wysilaj się. Skąd jesteś głupku? Może ten dupek nie umie po polsku? Ty, okularnik, do ciebie mówię.

   I o dziwo dopiero ten „okularnik” dotarł do ambicji chłopca, bo choć nie przerwał zabawy piłką, rzucił przez ramię: zamknij jadaczkę, szmato. Dziewczynki walnęły gromkim śmiechem i jedna z nich odpowiedziała: O! Ten sukinsyn gada.

   Na dobrą sprawę nie ma nad czym się zatrzymać, letnie zabawy dzieci jak na każdym podwórku. A jednak dogoniły mnie własne myśli. Dlaczego nie umiem zwrócić im uwagi na niestosowne zachowanie? Co mnie w takiej sytuacji paraliżuje? Lęk, że wyjdę na zgreda? Obawa, że owe „sukinsyny”, „łajzy” i „szmaty” polecą zaraz pod moim adresem? Że będą to dla odmiany epitety dzieci nagle zjednoczonych w obliczu wspólnego wroga – dorosłego? Pewnie to wszystko naraz tłumi mi instynkt społecznego zaangażowania w wychowanie młodzieży.

Jednak, mimo wszystko, górę bierze zdziwienie. Obce sobie dzieci, pomiędzy czwartą a szóstą klasą podstawówki najdalej, ciskają w siebie obelgami, których nie powstydziłby się niejeden trafiony berecik pod sklepem GS-u, i robią to bez zażenowania, bez powodu i z uśmiechem na ustach. I tym sposobem, ponownie, nie pozostaje mi nic innego jak stwierdzić, że słowa tracą ważność. W końcu żyjemy w kulturze obrazu, niwelującej wartość mowy ojczystej. To prawdopodobnie z tego powodu czystych dzieci, dobrze ubranych, uczesanych wcale nie żenuje fakt, że idący obcy dorosły słyszy soczystość ich komunikacji. Dobrze się bawią, więc przechodzeń pozostaje przezroczysty. Sam pewnie w ich wieku potrafiłem skomponować podobnie treściwe wiązanki słów. Z jakiegoś jednak powodu nie wypuszczałem owych wiązanek z przegrody zębów, zanim sześciokrotnie nie upewniłem się, że nie posłyszy dorosły, który zawstydzi mnie komentarzem, uwagą, i jeszcze doniesie rodzicom, którzy własne zawstydzenie przeleją mi chętnie na tyłek. Ale te dzieci najwyraźniej nie mają w swoim słowniku magicznego hasła „wstyd”. A skoro nie ma wstydu, pozostaje ćwiczyć skuteczność w komunikacji społecznej. Przyda się jak nic, w przyszłości jak znalazł. To pomaga być na topie, zdobywać świat, przebić się przez zawalidrogi szmat, sukinsynów, okularników, dupków, a potem już tylko smak sukcesu, bo jak rzekł klasyk: takie będą Rzeczypospolite, jakie ich młodzieży chowanie.