Chamstwo z przydomowego ogródka

    W sobotę kupowałem jaja, wiejskie i prosto od kury. Kobieta, która je sprzedaje żartowała, że tego roku taki urodzaj, że jaja piękne, bo nawet kury zdrowo się żywią, jej na przykład truskawkami. Ale tylko tymi drobnymi, co ani na targ nie opłaca się wozić, ani do przetwórni nikt nie weźmie. A ci biedni Ukraińcy, dodała, w tym upale na kolanach zmagają się z nimi. Nasi by nie dali rady, naszym miłe tylko zachodnie truskawki, swoje ich upokarzają i się nie opłaca. Z uśmiechem pożegnałem mądrość życiową starszej pani i wróciłem do domu.

    Przy kawie otworzyłem weekendowy magazyn Wyborczej, akurat na stronie z nagłówkiem: „Ukrainki piszą do Wojewódzkiego i Figurskiego”. Słyszałem wcześniej o jakiejś aferze z udziałem posiadaczy tych nazwisk, ale mam wysypkę straszną i świąd okrutny jak tylko widzę inicjały gwiazdy małego ekranu, więc nie zamierzałem ryzykować ataku alergii. Zerknąłem jednak na tekst i uznałem, że skoro to Ukrainki piszą, może warto poznać zdanie drugiej strony. Po przeczytaniu ich opinii poczułem dziwną wściekłość. Wściekłość z powodu niemocy obrażonego Polaka, który obrażającemu Polakowi może… no właśnie nic nie może.

Oto kobiety, które przyjeżdżają tu zza wschodniej granicy, całkiem tak samo jak moi rodacy jadą dalej na Zachód, nie wszyscy wszak z chciejstwa, pazerności i przyjemności, tylko w znakomitej większości z powodu braku perspektyw i możliwości zarobienia na godne życie. Podejmują się zajęć tak samo brzydkich i niemiłych, których tubylcy nie tkną, bo im honor nie pozwala albo niska płaca uwłacza, i co mają zamiast zwykłego dziękuję z odrobiną ludzkiego zrozumienia? Może chociaż z odrobiną elementarnej empatii? Przecież tak samo, a nierzadko boleśniej, rezygnują z kontaktu własnymi małymi dziećmi, z rodziną, zapominają o posiadanym wyższym wykształceniu i kwalifikacjach, które wieszają na gwoździu, by sprzątać po dwadzieścia godzin brudy niejednemu zeru, które uważa, że posiadanie kasy upoważnia go do obelg. Dlaczego jednak nadwiślański magister w polu pełnym hiszpańskich pomidorów, na angielskim zmywaku, czy przy uprawie holenderskich tulipanów oczekuje szacunku i równego traktowania, gdy tymczasem ten pozostający w kraju ma potrzebę ubliżać przybyłym emigrantom?

    Jeśli ukraińskie kobiety doprowadzają do czystości twój zasyfiony dom, kasiasty buraku, jeśli usuwają za ciebie brud, którym byś zarósł, gdyby nie ich praca na kolanach, to chociaż płać i nie otwieraj przy nich mordy mówiąc: „zachowuję się jak prawdziwy Polak”. Zamknij otwór gębowy choćby z szacunku dla siebie, jeśli jeszcze masz w ryju zdolność do emisji słowa „szacunek”. Zrób coś dla Polski i daruj obciach milionom porządnych Polaków, którzy muszą wstydzić się za ciebie!

    Tyle zdołała wykrzyczeć wściekłość na wydechu bezradności, a ręce walnęły Wyborczą w kąt. Zwłaszcza, że gazeta, jednak nie szmatławiec, nawet programowo nie wysila się na komentarz w sprawie, a jedynie prezentuje zebrane wypowiedzi Ukrainek. Gazeta, która tyle pieje o zjednoczonej Europie, o równości i wolności, deklaruje pomoc Ukrainie w przystąpieniu do Unii, nie rwie się jakoś tym razem do debaty o polskiej nawet przecież nie ksenofobii, tylko o zwyczajnym zapyziałym prowincjonalizmie. Bo co? Bo nie Żydów temat dotyka, czy prezenter zbyt znany i lepiej się nie narażać, żeby nie wyjść na mało rozgarniętą konserwę? Wszak Wojewódzki bronił się, że jego audycja nie jest dla wszystkich, i „nie rozumieją jej na pewno intruzi z krainy patosu i przesady”.

    Jak to u choleryka, jeden dobry wrzask, i moja wściekłość ułożyła się zaraz pod fotelem i wyciągnęła łapy, ale problem w głowie nie wygasł. Najpierw przyszła myśl, że nie jest jednak najgorzej, skoro zarząd radia zdjął z anteny program mocnych w gębie bohaterów, skoro powstał szum w Radzie Etyki Mediów, pojawiły się wypowiedzi naszego MSZ, to jednak echo oburzenia poszło mocno, może zatem położono kres podobnym wystąpieniom pyskaczy. I byłbym bliski satysfakcji, gdyby nie jadowita myśl: a kto takim misiom dał szanse rozwoju kariery?
Kto podlewał, pielił i pielęgnował medialny prymityw aż do dnia, gdy ci dwaj ubliżyli Ukrainkom? Kto przez tyle lat udawał, że chamstwo i agresja w podobnym wydaniu są zabawne? Kto pozwolił Wojewódzkiemu rozwijać skrzydła, a jego płaski dowcip, elementarny brak kultury i szacunku chował pod płaszczyk kontrowersyjnego gospodarza programu? Kto bogacił żenująco wulgarnego i cynicznego pajaca, by owym szmalownym celebrytą mógł się stać? Czy hodując wesz na własnej głowie można liczyć, że przedzierzgnie się w motyla? Jego widzowie składali ofiary bożkowi oglądalności i ten dał im swojego syna w postaci pana prezentera, który dziś robi wszystko, by nie przestać być na świeczniku. I tu go rozumiem, trudno mu się dziwić. Obecnie to jego „to be or not to be”, więc przeskoczy samego siebie w chamstwie medialnym, byle utrzymać się na powierzchni pełnej kapryśnych wirów. Zrobi jeszcze więcej, bez względu na uznawane powszechnie wartości, bez względu na szacunek wobec drugiego człowieka i jego podmiotowości.

    Bycie celebrytą ma u nas bowiem tę zaletę, że bardzo szybko bogaci delikwenta bez specjalnie ciężkiej jego pracy i bez wielkiego wkładu inteligencji. Musi tylko zwracać na siebie odpowiednio uwagę, najlepiej wprawnie szokować, prowokować, przykuwać oczy widza, uszy słuchacza, wzrok czytelnika. Musi być krzykliwym pawiem, bo inaczej nie przyciąga reklamodawcy. Bycie celebrytą ma jednak tę wadę, może na nasze szczęście, że klakierzy szybko wrzucają szokującą pacynkę do worka z zapomnianymi kukiełkami, które do niedawna równie sprawnie skupiały na sobie uwagę. A co po nich zostaje? To co najmocniej boli, że takich mamy celebrytów, jakim publiczność pozwala istnieć. Obawiam się, że najlepiej o poziomie publiczności to nie świadczy. Rolą pacynek jest podrygiwać, bawić, czarować i niknąć w worku. Z ich publisią, na nasze nieszczęście, trzeba żyć na co dzień i zderzać się w parku, tramwaju, w pracy i na zakupach, nawet na spacerze. A jeśli tacy ludzie hołubią pewnych prezenterów, coraz trudniej będzie sięgać po dumę z powodu bycia Polakiem.