Upadek Rotgiera z Saturna

Przyzwyczajam się. Z wielkim trudem, jak po grudzie przychodzi, ale jestem coraz mniej oburzony, nieco oswojony, zdziwiony nawet mniej niż wczorajsza dziewica, porzucona w brzasku pierwszego poranka. Staram się jak mogę najmniej boleśnie zamieszkiwać kraj kwitnącej cebuli i dziarsko uśmiecham się z każdym zaciągiem stęchłego kwiecia o świcie, ale łatwo nie jest. I choć wiem, że innej Polski nie będzie, a gorsza przed nami, czasem jeszcze ulegam niemocy. Nie daję rady, choć pomoc nadciąga ze wszystkich stron. Wspiera sąsiad w hali garażowej, gdy regularnie znaczy moje miejsce starym kołpakiem, baniakiem po oleju i mocą lwa z papierka po zeżartym batoniku. Urocza pani pomaga oswoić krainę ćwikły, gdy z wdzięczności za ustąpienie miejsca skacze do gardła, bo jej ubliżyłem „traktując jak staruchę”. Stara się pomóc przyjemniaczek w sobotni poranek, gdy widząc kolejkę do dystrybutora, z uśmiechem herosa bierze się za mycie szybek. I cieszy się, pławi w nieczystym orlenowskim kubełku, zachłystuje się radością bycia ponad czekającymi frajerami, którzy nic mu nie zrobią, choćby pianę bezradności z ust wytoczyli, niczym Gyubal Wahazar z dramatu Witkacego.

    Zbieram te przypadki, chcę czy nie, zamieszkują czaszkę, wciskają się w zwoje, pęcznieją niczym bezdomny na schodach, gdy smrodem utrudnia miłosierdzie. I wsparty przykładami już jestem bliżej, coraz bliżej obojętności, choć ciągle załatwiony, bo nadmiar musi eksplodować. Wtedy dopada mnie pytanie, upierdliwie powracające jak radiowa reklama z Basią, co popuszcza trochę moczu i nie chce iść na zakupy. Więc skąd im się to bierze? Skąd potrzeba dowalenia obcemu? Skąd chęć podstawienia nogi bratu w depresji, siostrze z matki frustracji, ciotce w bezradności i wujowi w życiem zmęczeniu? Skąd kompleks, co każe odreagować na obcym? Czyśmy już do reszty jacyś tacy z glacy, glana i z kopa? Szukam wtedy twarzy radosnej, wdzięcznej szukam, uśmiechniętej, przyjaznej lub choćby pogodnej i coraz trudniej, nawet jeśli z czeluści pamięci wyciągam o poranku zatarty hit: … jak dobrze wstać skoro świt. Jutrzenki blask duszkiem pić. Nim w górze tam skowronek zacznie tryl, jak dobrze wcześnie wstać dla tych chwil, gdy nie ma wad wspaniały, piękny świat. Jak dobrze wcześnie rano wstać wiosną lat.  I nie działa, za chińskiego boga zdziałać nic nie może. Skowronek kultury zdechł i społecznie puszczony wiatr zatarł jego tryl, rozwiał, rozgonił. Już chyba coraz mniej szans na resztki grzeczności w miejscach publicznych, pomijając może dyskonty, bo tam żelazne „dzień dobry” wpisali w obowiązki kasjerki. Nawet, gdy chwilę wcześniej zamieniła z klientem kilka niewyszukanych zdań, nawet jeśli niezbyt dobrych, gdy jego kolej na powitanie, otrzyma je jak pies michę, całkiem jakby minutę wcześniej wzrokiem go nie bluzgała.

    Ale dlaczego ja o tym? Dlaczego znowu ta Basia z radia, ta od puszczania moczu za mną łazi, taka jednocześnie wypuszczona z moczu reklamy i uwiędła w niej powtarzalnością jak hejnał z krakowskiej wieży? Bo jej moczem zebranym z wielu tygodni emisji chlusnąłbym z uśmiechem po oczkach tego gościa z punktu obsługi klienta w Saturnie. Znacie? To posłuchajcie.

    Rzecz była w niedzielę, w trakcie cotygodniowego nabożeństwa ludu pracującego, skupionego w nawach największej katedry handlowej. Pomiędzy podniesieniem (emocji) w Zarze, a upadkiem hostii hamburgera na świeżo zalany colą ołtarzyk pod grillowanego kurczaka w naleśniku. Tam, gdzie biegnie granica żarcia, bekania, zalewania i podłogi frytką pokrywania a dostępem do AGD. Tuż obok był punkt obsługi Saturna, gdzie stałem cierpliwie, by wymienić toner do drukarki. Przede mną pierś prężył mężczyzna. Prężył tak intensywnie mizerną klatę, że nie miałem żadnej wątpliwości: piął się do pojedynku niczym pyszny brat Rotgier przed Zbyszkiem z Bogdańca, klnący się, że nie jest winny tej krwi, która będzie przelana. Tyle że zamiast hełmu miał przetłuszczone kłaki, odstające pancernym otokiem od kołnierza, śladowo przypominające szyszak wojownika. W miejscu zbroi cherlawy korpus otuliła przetarta ortalionowa kurtka z lampasem barwy wojennej, a na wysuniętej prawej stopie zabłocony mokasyn, wbity na szarość spranej frotte skarpety, wytupywał wojenny rytm w niecierpliwym oczekiwaniu na pierwsze starcie. A i oręż jeszcze miał. To nie była tarcza i topór bynajmniej. Za uzbrojenie posłużyć miała maszyna, froterka, wyrzucona na blat w wielkiej niebieskiej torbie z Ikei. „Jaki Rotgier, taki topór”, pomyślałem z uśmiechem wspominając scenę z Krzyżaków Forda, ale na wszelki wypadek odsunąłem się, bo przeciwnik walecznego Cebulaka, w postaci szczupłego pracownika punku obsługi klienta, właśnie kończył rozmowę przez telefon. Na widok odkładanej słuchawki Rotgier Cebulak porwał torbę z froterką i bez słowa, błyskawicznym ruchem, przerzucił ją przez linię blatu, aż wylądowała na służbowym krześle obsługi klienta. Zdziwiony pracownik Saturna odskoczył i spojrzał przerażony na intruza, gdy ten szedł za ciosem:

- Oddaję! Nie chcę, nie działa, pieniądze chcę, rękojmia działa, gwarancja, zwrot, nie?!

- Ale ja nie będę z panem rozmawiał, pan jest agresywny, już to panu mówiłem. Proszę się uspokoić. Powiedziałem, że poczekamy na kierownika punktu i ochronę.

    Przerzucił froterkę na powrót przez blat i nawet nie spojrzał na Cebulaka. Widziałem, że choć ręce chłopaka mocno drżały, na twarzy zachował pokerową minę i niespodziewanie zwrócił się do mnie:

- Słucham, w czym pomóc?

- Nic nie będę czekał, ja tu przyszedłem, pan jest w pracy, mnie pan ma obsługiwać, to moja kolej jest, ja tu stoję! Pan jest w pracy! Zepsute to jest!

    Odskoczyłem znowu w porę, z zatrzymanym wdechem na zdanie, któremu nie dane było wybrzmieć, gdy froterka wyrzucona przez Rotgiera herbu Cebula przelatywała ponownie przez blat. Chłopak z tamtej strony tym razem nie wytrzymał. Nic już nie powiedział, wyrwał z rąk napastnika gwarancję z podpiętym paragonem. Spojrzał w papiery, uśmiechnął się z miną zwycięzcy i podsunął mu pod nos:

- Kupił pan to w Media Markt, więc niech pan idzie pokrzyczeć do Media Markt, tu jest Saturn, szanowny panie kliencie!

    Rotgier z Doliny Cebuli zniknął jak kropnięty magicznym zaklęciem, a ja zostałem obsłużony z uśmiechem św. Jerzego, który dopiero co przekłuł dmuchanego na różowo smoka i już po chwili znalazłem się na parkingu galerii handlowej. Jakież było moje zdumienie, gdy okazało się, że dwa samochody dalej, ten sam buraczany rycerz pakuje uszkodzoną froterkę, w tej samej wielkiej torbie z Ikei, do… lśniącego nowością Mercedesa GLK. Roześmiałem się bezradnie, bo chyba nawet śp. Bareja Stanisław nie umiałby wytłumaczyć jak człowiek, który nie umie wypowiedzieć, o co mu chodzi i nie odróżnia Media Markt od Saturna, potrafi zarobić na samochód tej klasy. Coraz mniej rozumiem mój kraj, a może on z istoty swojej już całkiem przeczy rozumowi?

    Jak dobrze wstać, skoro świt. Jutrzenki blask duszkiem pić. Nim w górze tam skowronek zacznie tryl, jak dobrze wcześnie wstać dla tych chwil.