Katowojownik medialny

    Wcisnąłem guzik pilota i z uśmiechem na ustach wstąpiłem na telewizyjną kawę, herbatę, czy inny budyń dla gospodyń domowych. Już chciałem mknąć dalej kanałami beznadziei porannej, gdy zatrzymała mnie rozemocjonowana twarz jegomościa, który zdradzał magiczne podobieństwo do polityka PiS, choć zobaczyłem w podpisie coś w rodzaju „dziennikarz katolickiej gazety”.

    Nie szukałem dalej, postanowiłem jeszcze raz obejrzeć ten fenomen wizji, który tyle razy, zawsze jednakowo, ilustruje stereotyp katolika i nic go nie zwalczy; ani status gościa, ani jego wykształcenie, zajmowane stanowisko czy poziom kultury. Kandydat zapraszany do odegrania roli obrońcy świętej wiary czy kościoła, zarówno w mediach publicznych jak komercyjnych, ale niekatolickich musi być oszołomem, inaczej się nie liczy. Wchodzi najeżony i najeżonym pozostaje do końca. Niezależnie od tematu rozmowy, od pokojowej atmosfery w studio, nawet nie atakowany musi się bronić, apelować, walczyć, zmagać o swoją prawdę, jakby mu ją kto chciał wyrwać i przerobić na jesienne wdzianko z kokardką dla yorka. Ledwie pytany o zdanie przyjmuje pozę osaczonego i na starcie nadyma się gotowy boksować pięć rund na bezdechu. Nawet nie musi być ultrakatolem, nawet gdy się uśmiecha, gdy nie krzyczy, nie macha łapami, zrobi wszystko, żeby nie dać dojść do słowa innym, na wypadek, gdyby ich racja chciała być „bardziej ichnia” niż jego.

    Tym razem było podobnie. W studio trzech facetów, bliskich sobie wiekiem: seksuolog, inwestor od automatów i wspomniany dziennikarz katolicki, a przedmiot rozmowy błahy: automaty do sprzedaży prezerwatyw. Temat banalny, ale medialnie nośny i mocny dzięki katolickiemu protestowi rzecz jasna. Seksuolog wypowiada się swobodnie i rzeczowo, że dobrze, gdy takie automaty są, dają nadzieję na poprawę stanu świadomości seksualnej, niosą szanse zabezpieczenia przed przypadkową ciążą i przed roznoszeniem chorób drogą płciową, zarówno w kontaktach planowanych i tych zdarzeniowych. Inwestor mówi, że skoro są automaty do biletów, papierosów i batoników, to zakup prezerwatyw może być tak samo sensowny i opłacalny, a poza tym niektórzy ludzie w pewnym wieku są skrępowani kupowaniem ich w sklepie czy aptece, w świetle dnia, pośród innych kupujących. Dzięki automatom mogą robić to częściej i swobodniej.

Rozmowa byłaby nijaka do końca, ale ogniście wkroczył katolicki głos inkwizycji, wieszczący apokaliptyczną wizję zgorszenia. Wówczas widzowie dowiedzieli się, że dzieci faszerowane są na co dzień pornografią w osiedlowych kioskach, mediach sieciowych, na stacjach benzynowych (gdzie jak wiadomo roi się od dzieci z tej prostej racji, że tankują nieustannie pomiędzy jazdą na deskorolce i powrotem ze szkoły). I nie docierało do katola pytanie prowadzącej audycję, która usiłowała ustalić, co złego jest w samych automatach, skoro nikt nie nagabuje do zakupu prezerwatyw, skoro nie są oklejone pornografią, skoro nie przewidziano dla nikogo nakazu korzystania z nich. Na to zapieczony katolicki głos nie miał jasnej odpowiedzi, ale miał zdartą płytę coraz bardziej zacietrzewionej melodii, bo nie po to wychowuje czworo dzieci w duchu miłości, żeby automaty korciły je widokiem prezerwatyw. Ale tak w ogóle to on przecież nic nie ma do tych, którzy „chcą lizać miód przez słoik, korzystając z gumy”, jedynie nie chce żeby jego dzieci, wychowane w prawdzie o miłości i …

Jeśli rzeczywiście wychowuje dzieci w prawdzie, to czego się obawia? Że wybiorą brak prawdy o miłości i kupią prezerwatywę, a tatuś poniesie klęskę pedagogiczną? Czy tylko ma pustą nadzieję, że odgórny zakaz ustawiania automatów zabije naturalną ciekawość poznawczą w dzieciach? Zapomniał, że zakazany owoc najlepiej smakuje? Dlaczego nie ufa własnym patentom na przekazaną mądrość, a tym samym nie pozostawia własnym dzieciom w przyszłości prawa do wolnej woli, którą Bóg go obdarzył? Dlaczego nie może funkcjonować bez potrzeby konfrontacji, jeśli jest przekonany o sile wyznawanej wiary? Jeśli każdego dnia szczerze pozostaje w kontakcie z Bogiem i szczerze ufa Jego miłości, to jakie zagrożenie dla dzieci niesie automat z prezerwatywami? Jeśli jego wiara jest autentyczna, poparta modlitwą i troską o dobro potomstwa, co im może zagrozić? Może nie pójdą w świat gumowej ułudy szczęścia, dopóki w postawie własnego ojca nie znajdą więcej lateksu niż wiarygodnego człowieczeństwa.

    Można mnożyć pytania i pogrążać się w absurdzie postępowania tych, którzy zapomnieli, że wyznawany przez nich Chrystus niósł mądrość o miłości przebaczającej, która nie szuka swego, pochylona nad ludzką słabością. Uczył kochać nie podług postępków i uczynków, ale podług mocy miłosierdzia i dlatego zasiadał do wieczerzy z celnikami i nierządnicami. A i wówczas nie zyskał uznania tych, którzy pławili się w swoim świetnym samopoczuciu jedynie mądrych, pobożnych i wybranych.

    Czemu w zasadzie nie przełączyłem na inny program? Każdy kolejny gest zadęcia coraz bardziej żenował katolika we mnie. Wstyd budował bezsilny żal, że współwyznawcy pokroju tego dziennikarza najskuteczniej niszczą siłę każdego wyznania wiary. Oto kolejna marionetka, szarpana bezrefleksyjnie zakodowanymi sloganami, udowadnia, że to nie komunizm, nie konsumeryzm, nie pornografia, nie swoboda obyczajów zniszczy siłę katolicyzmu. Najskuteczniej zrobią to coraz liczniejsi bracia w wierze, którzy chętnie przyoblekają szatki pierwszych chrześcijan rzuconych przed głodne lwy. Szkoda tylko, że nie widzą siebie z boku. Nie dostrzegają w sobie groteskowej postaci, która wytacza czołgi z ostrą amunicją przeciw plastikowym mieczykom pulsującym diodami.