Ona i On - forever zonk

    Tego lata chętnie zerkałem na stronę jednego z wiodących portali, który między innymi artykułami prezentował blogi godne polecenia. Szybko okazało się, że dwa najistotniejsze tematy w życiu blogerów, to patologie w pracy i związek dwojga. Z tej pary zaś najczęściej mielone są tematy wokół relacji „ona i on”. Czy należy się temu dziwić? Czy pozostaje już tylko bezradnie uśmiechać się pod nosem i nie czytać? Albo stwierdzić z nutką zdumienia: że też im się to nie znudzi. Choć to temat stary jak świat, nic nie stoi przecież na przeszkodzie, żeby poprzyglądać się z boku i temu zjawisku społecznemu.

Gdyby ująć rzecz statystycznie, ilościowo, w wyznaniach dotyczących porażki związków hetero z pewnością prym wiodą panie. Z czego to wynika? Być może one w tej materii więcej czują, częściej marzą, więcej czytają, oglądają i więcej idealizują. Zatem wszelkie niepowodzenie rodzi długotrwałą frustrację, szczególnie, że bardzo chętnie widzą winy partnera i pod stosownym nickiem mogą z siebie wyrzucić gorycz. Od lat zaś wiadomo, że grafoterapia przynosi ulgę i wypisanie rozczarowania daje lepszą pociechę niż wypłakiwanie się ostatniej przyjaciółce, która – nie daj Bóg – zawsze może wyskoczyć z tekstem: „a mówiłam ci, że on jest beznadziejny”.

    Mężczyźni chętniej piszą blogi komentujące naszą rzeczywistość społeczną i polityczną, snują refleksje o świecie dla siebie zewnętrznym, ewentualnie prezentują pasje. A związki? Sprawy intymne? Wiadomo, facet - maszyna prosta, zwykle szuka rozwiązań praktycznych i nadmiernie nie posiłkuje się roztrząsaniem zawiłości związku z ukochaną. Na początku, dopóki zdobywa, skupia więcej uwagi na kobiecie. Jednak taniec godowy szybko go wyczerpuje. Później popada w spełnienie i realizuje grzecznie powinności, znajdując sobie wiadome sposoby odreagowania wszelkiej niemocy. Dom i rodzinę, małżeństwo czy luźny związek, często traktuje jako bazę wypadową i przyczółek bezpieczeństwa. Bywa też, że nudzi się w związku albo zostaje zraniony przez partnerkę i szuka atrakcji poza dotychczasowym układem, niechby i nowego obiektu do zdobycia. Czasem zwyczajnie popada w marazm i ani nie szuka nowych wyzwań, ani nie realizuje powinności małżeńskich, ot żyje z dnia na dzień, korzystając z maksimum spokoju przy minimum zaangażowania. I to wszystko razem wzięte rodzi narastającą odsetkami rozżalenia, znaną powszechnie, sytuację: „Marian, ty już mnie nie kochasz”, czyli kolejne setki i tysiące powodów do wyróżniania w rzeczonym portalu blogów ze skowytem kobiecej rozpaczy, pretensji i żalu.

    Pomówmy zatem o przeciętnej, statystycznej, zwyczajnej, sytuacji rozjazdu pomiędzy stanem ich dwojga z okresu zakochania, a czasem ich bytu powszedniego, gdy codzienność, kalkowana przez powtarzane miesiącami setki czynności, pokryła szarością pierwsze westchnienia i tęsknoty płynące z zauroczenia, zaś przyjaźń (jeśli zdążyła się narodzić) utonęła w głębinie małostkowych pretensji, wzajemnych żalów i idealizowanych z czasem wspomnień narzeczeństwa, a także pod wpływem zwyczajnego zmęczenia materiału.

Gdyby zebrać niemal codziennie wyróżniane notki autorek blogów o relacjach męsko-damskich, choćby na przestrzeni roku, i uznać je bezkrytycznie za przewodnik po życiu w związku, do jakiego wniosku moglibyśmy dojść? Pierwszy jaki się nasuwa: piękne i spełnione życie w związku możliwe tylko w kinie i powieści dla kucharek. Dlaczego? Wiadomo, on zdradza, nie ma cierpliwości w czasie zakupów, nie przynosi kwiatów, zapomina o rocznicach, ciągle pracuje, bardziej zajmuje się samochodem niż kobietą, rozgląda się za innymi, godzinami spędza czas w necie, na czacie albo w komunikatorze. Zapomniał co obiecywał, już nie patrzy tak w oczy, kocha się z nią mechanicznie, a podczas gry wstępnej kobieta musi mieć zamknięte oczy, bo nie zdąży ich otworzyć. Traktuje ją jak maszynkę spełniającą wyłącznie jego łóżkowe zachcianki. Zapomina, że kobiety miewają orgazm także w życiu, poza ekranem, a w ogóle miał szukać punktu G i też zapomniał jak zapomniał przytulić i szepnąć coś miłego. Poza tym zostawia brudne skarpetki i rozciągnięte po podłodze spodnie, chętniej pije z kolegami piwo podczas meczu niż siada z nią do kolacji z winem, nie zajmuje się dzieckiem, przedkłada zainteresowania nad wspólne spędzanie czasu. Nawet do kina nie chce pójść, bo ściąga filmy na jej życzenie, których za cholerę z nią nie obejrzy. I jeszcze jest zazdrosny o każdego kolegę z pracy i uśmiech obcego, który zwróci na nią uwagę w centrum handlowym i autobusie.

    Podejrzewam, że długo jeszcze mógłbym wpisywać się tak w ton kobiecych oskarżeń. I tylko dla zaoszczędzenia czasu czytającym, dodam, że wszelkie inne żale ściekające z nieudanych związków, a skrupulatnie wypełniające blogi tej kategorii, pozostają kombinacją ilościową i jakościową podanych powyżej haseł.

    Gdyby wierzyć bezkrytycznie notkom promowanym przez rzeczony portal, nawet w środku lata musiałbym przyjąć pesymistyczną wersję, że nie ma świetnych małżeństw, udanych związków, spełnionych konkubinatów. Wiem jednak doskonale, że z głębokimi relacjami w udanym związku jest jak z wykonaniem skoku do basenu bez wody. Nawet z najbardziej efektownym, potrójnym, saltem można go wykonać tylko raz. Dobre związki też można opisać tylko raz i to przykładem codziennego bycia razem w tym, co najbardziej dołujące, powtarzalne i nudne. Spełnienie i radość przeżywania udanej miłości ma to do siebie, że się w niej żyje bez fajerwerków i bez potrzeby rozpisywania się o tym. Przeżywanie radości zawsze lepiej wypada niż jej spisywanie. Szczęście opisane trąca banałem i czułostkowością, a tak nie ubiją piany żadne media, które wolą pławić się w prezentowanym bagienku goryczy, porażki, bólu i sensacji. Tylko wtedy udaje się bowiem przyciągnąć czytelnika, bo dobro i piękno nie są medialne.

    Coś mi mówi, że dobierając i mieląc w kółko wytarte w schematach opowieści wokół relacji „ona i on”, redaktorzy portalu przestali wierzyć w sens tej kołomyi, bo ona sensu w sobie nie ma za grosz. Jedyny bowiem tkwi z pewnością po stronie autorek pisujących o trudach współżycia, to jest sens terapeutyczny. Ale jaki sens ma to dla potencjalnych czytelników? Jakiś musi mieć, skoro liczniki statystyki odwiedzin takich blogów biją w setki i tysiące. Może czytelnicy notek śledzą tych, co mają gorzej lub równie przekichane i tak poprawiają sobie samopoczucie? Nie uwierzę przecież w pedagogiczną rolę notek o nieudanych związkach, skoro przez tysiąclecia ludzie nie opanowali tej prostej nauki, która podpowiada, że mężczyzna i kobieta wytrzymują ze sobą w imię miłości, kosztów utrzymania i wychowania potomstwa, ale wyłącznie budując codzienne kompromisy albo zwyczajnie się rozchodzą bez wydeptywania w kółko ścieżek zdeptanych przez wieki do spękanej ziemi.