Ich dwoje

    Ich dwoje. Z jakiegoś powodu relacja, która rzuca się w oczy z większości blogowych postów, z kobiecych pism, ze skarg płynących w rozmowach młodzieńców mijanych w miejskich środkach komunikacji. Zastanawia, jaką część procentowo, stanowią codzienne ciągi wypowiedzi-rozczarowań, które dotyczą prostej i od wieków kontynuowanej relacji ona-on. Nigdy dość listów, artykułów, wywiadów, pojękiwań zawodu, chwilowych uniesień, co rozbiją się o bruk. Wydawałoby się, że skoro ludzkość od swoich początków skutecznie odkryła różnice płciowe nie tylko w szczegółach anatomicznych, ale także w psychicznej nieprzystawalności, w płci mózgu i kilku innych ciekawostkach, temat ten powinien umrzeć śmiercią naturalną, gdy tymczasem związek mężczyzny i kobiety dla każdego kolejnego pokolenia niesie ze sobą podobnie odkrywany ciąg nieporozumień.

    Zawsze można powołać się na zmiany klimatyczne, cywilizacyjne, techniczne, zmiany mentalności i charakterów oraz postępującą ewolucję, ale czy za tym idzie nowa lista powodów, dla których „on już jej nie kocha”, a „ona go zdradziła”? Czy jednak zawsze jest to ta sama wybuchowa mieszanka cech płci, kulturowo skazanych na budowanie trwałości tam, gdzie o trwałości nie może być pewnej mowy?

Ponieważ mężczyzna jest prostszym mechanizmem, co to (jak mawiają złośliwe) ma tylko jedną dźwignię, zacznijmy od niego. On w relacji damsko-męskiej skazany jest zwykle na klęskę z racji swej konstrukcji uwarunkowanej biologicznie. Jako samiec jest bowiem głównie siewcą genów i zdobywcą przestrzeni życiowej, w której nieustannie musi się sprawdzać, potwierdzać swoją męskość, siłę i przydatność (również do prokreacji). Z tej racji potrafi być oddanym partnerem, ale w partnerstwie się nie mieści, nudzi się i rozsadza ramy. Dlatego też skazany jest na nieustanne poszukiwanie nowych wyzwań. Mylą się jednak te panie i nieliczni panowie, którzy pomyśleli teraz, że będę pisał o zdobywaniu nowych kobiet przez samca-macho. Daleki jestem od tego. Co prawda, biologiczność mężczyzny najbardziej spektakularnie realizuje się w przeskakiwaniu z jednego łóżka z uroczą zawartością do drugiego, jednak nie jest to jedyna forma spełnienia marzenia o poszukiwaniu doznań, o nowości, inności, nieprzewidywalności i pożądliwości nieugaszonej. Gdyby każdy z nas, samców, nie spełniał się w stałym związku z kobietą, a jednocześnie szedł przez życie kierowany wyłącznie instynktem siewcy genów, nie byłoby wśród nas pantoflarzy, którzy dla ukochanej żony własną egzystencją sięgną dna kopciucha. Nie byłoby wiecznie pierdołowatych mężów, którym żony muszą wskazać kierunek życia, żeby wiedzieli, gdzie stoi lodówka i nie pili z muszli klozetowej. Nie byłoby naukowców, dyrektorów, prezesów i bankierów, którzy bez kontroli żony poszliby do pracy w lewym kaloszu i w prawym trampku. Nie byłoby przede wszystkim zamężnych i spełnionych pań, gdybyśmy wszyscy byli tylko trutniami skaczącymi z kwiatka blondynki na kwiatek brunetki. Mężczyzna niespełniony w związku może zatem uciekać poza terytorium płciowości i będzie uciekać, na przykład w wędrówki górskie z kolegą albo pomiędzy dwa pedały (z naciskiem na pedały jako część składową roweru). Będzie uciekać na boisko, w filatelistykę i w przestworza motolotnią, byle dalej od marudzącej kobiety, która zawsze czegoś chce, bo zawsze czegoś jej brakuje, a która w gruncie rzeczy już nie podlega wymianie. Przestaliśmy być do wzięcia i dobrze nam z tym, bo przecież ta nasza żona w gruncie rzeczy jest nie gorsza niż inne, pewna i bezpieczna, w dodatku bywa już mało atrakcyjna po kilku latach w związku, nie zbiesi się i nikt (w mniemaniu męża) na nią nie poleci. A nawet jak ktoś poleci, będzie szczęśliwa z kochankiem w tle, bo do twarzy jej z samozachwytem, a do domu zawita więcej świętego spokoju. Zwykle raz zdobyta, w mniemaniu swojego faceta, ma zostać zapleczem lub przewodnikiem w drodze ku jego wygodzie na nowych drogach spełnienia, jakbyśmy owej samorealizacji nie definiowali. Proste, prawda? Szczególnie w stereotypie myślowym. Jeśli panie tego nie mogą pojąć, to dlaczego?
 

Tak, to jest ten moment, teraz pora zastanowić się nad nią. W wielkim błędzie jest ten, komu wydaje się, że jako istota bardziej uwrażliwiona, emocjonalna i delikatna, nie umie upomnieć się o swoje. Jeśli wygląda częściej na skrzywdzoną, zaniedbaną i przepojoną cichą pretensją do świata całego, nie tylko męskiego, to z innego powodu: to kruche kobiece biedactwo zwykle chce tego, czego akurat nie ma w danym momencie. Jeśli ma męża pijaka, tęskni do jednego spaceru po osiedlu z trzeźwym. Jeśli ma w domu abstynenta i posłuszną pierdołę, tęskni do drapieżnego macho, który wniesie w monotonię życia szufelkę żaru namiętności. Jeśli jest żoną macho, za jakiś czas będzie tęsknić za łysiejącym misiem, który ją przytuli, zrobi masaż stóp i przyniesie herbatę z miodkiem i cytryną. Jeśli mąż będzie po pracy sprzątał, prał i gotował, niespełniona pani zrobi mu pretensje, że nie mają domu z basenem i nie jeżdżą na Kanary jak Jadźka. Jeśli będzie siedział bezczynnie przed TV z butelką piwa i pilotem, będzie tęskniła, żeby chociaż raz obrał ziemniaki. Jeśli będzie jej przynosił nową sukienkę w rocznice ślubu, poskarży się koleżance, że w żadną rocznicę mąż kwiatka nie przyniósł.

    Smak niespełnienia podobny, pozostają tylko warianty niezaspokojenia i skarga na męża pierdołę lub darmozjada, na związek z degeneratem, nudziarzem albo na los opiekunki i służącej albo znudzonej i zaniedbanej księżniczki, steranej i pozostawionej bez odrobiny miłości i współczucia. Zawsze odbijanie piłeczki winy i przekonanie, że u innych w ogródku trawa wydaje się być bardziej zielona. Dlaczego tak się dzieje? Bo obie płci chcą żyć kolorowo, a tu tyle powinności, szarych i powtarzalnych obowiązków każdego dnia.

Ale są gdzieś związki radosne, spełnione. Dlaczego zatem o nich się zwykle nie czyta i tak mało słyszy? Dlaczego giną pod zwałami dramatów o przemocy w rodzinie, o agresji, o pretensjach i wzajemnym obwinianiu? Dlaczego nie czytamy o pięknym partnerstwie? Czy tylko dlatego, że piękno ginie w natłoku brzydoty, małości i niechęci? Może piękno żyje same sobą i nie musi się z tym wychylać? Czasem jednak wydaje się, że związki spełnione, szczęśliwe i bogate wzajemną miłością, to te, w których ludzie potrafili kochać według recepty św. Pawła: Miłość cierpliwa jest, łaskawa jest. Miłość nie zazdrości, nie szuka poklasku, nie unosi się pychą; nie dopuszcza się bezwstydu, nie szuka swego, nie unosi się gniewem, nie pamięta złego; nie cieszy się z niesprawiedliwości, lecz współweseli się z prawdą. Wszystko znosi, wszystkiemu wierzy, we wszystkim pokłada nadzieję, wszystko przetrzyma.

    Dziś, gdy co chwila i z takim naciskiem, czytamy o niezrozumieniu w związkach, o wzajemnych pretensjach, animozjach, żalach, o różnicach płci, jesteśmy w stanie poruszyć niebo i ziemię, by udowodnić, że wszelka przyczyna naszego rozczarowania, znieważenia, porzucenia, zdrady, leży w drugim człowieku. Ten stan aż się prosi, żeby położyć nacisk na bardzo konkretną frazę z Pierwszego Listu do Koryntian: miłość[...] nie szuka swego, nie unosi się gniewem, nie pamięta złego. Jedną z wielu przyczyn niespełnienia w związkach może być i ta, że mylimy pojęcia i z przyjemną łatwością, ustawiamy miłość za plecami biorcy, któremu przecież „zawsze się należy”, który powinien mieć nieustanne zapewnienie, że jest kimś wyjątkowym, podziwianym, docenianym, który jednocześnie ma pełne prawo zapominać, że prawdą miłości - i to dla obu płci - jest głównie dawać siebie drugiemu. I dopóki ta prawda nie dotrze do kobiet i mężczyzn, ich dwoje, także w kolejnych pokoleniach, pozostaną już na starcie skazani na nieustanne przepychanki z goryczą w tle.