Obywatel Syty w potrzasku

- Pan kupi coś do jedzenia, bardzo proszę.
- Co? - zapytałem wyrwany raczej z zamyślenia niż zaciekawiony.
Gość wzruszył ramionami i spod włóczkowej czapki, sztywnej od brudu, wybąkał bezzębnymi wargami:
- Byle co, byle tanie.
    Wszedłem między regały natychmiast szukając byle czego do jedzenia, byle taniego, choć nie miałem pojęcia, ani jak wygląda byle co, ani ile tego kupić, żeby bezdomny mógł się najeść na miejscu, przed sklepem, bez mikrofalówki i otwieracza do konserw. Popychałem przed sobą wózek, który bezzębny gość podarował mi bez złotówki zwalniającej z łańcucha. Teraz to jakby mnie przypiął grubym łańcuchem zobowiązania. Przecież nie byłem mu nic dłużny, mogłem wyrwać się z tego pozornego uzależnienia, nie miałem żadnego obowiązku. Dlaczego więc szybko zapomniałem o swoich zakupach? Dlaczego wzrok biegał panicznie wzdłuż cen artykułów spożywczych i wyławiał coś, co bezdomny zje bez specjalnego przygotowania?

Sklep należał do podłej sieci oferującej nędzne ilości produktów do spożycia. W dodatku coś, co było tanie, zostało zamknięte w zbiorcze opakowania. Za duże na jeden raz, a gość z pewnością lodówką nie dysponował. I z powodu trudności, niezależnych od mojego chcenia, byłem gotów zbuntować się i olać prośbę, zrobić swoje zakupy i wyjść jakby nigdy nic. Pewnie nie ja pierwszy tego dnia opuszczę sklep doskonale obojętny na jego potrzeby. Wchodziłem w czapce, wyjdę bez czapki i facet nawet nie zwróci uwagi, że to mnie ustrzelił prośbą o coś do jedzenia. Już uśmiechnąłem się bystrości własnego umysłu i przebiegłości starego wyjadacza, gdy jak grom spadła na mnie myśl-cytat: coście uczynili najmniejszemu z braci moich... . A jednak! Wiedziałem! Tak, jasne! To już było nade mną! Oko Opatrzności, super ego, anioł stróż, duch braterstwa, miłujący bliźniego choćby na siłę albo każda inna moc, co już rosła do rozmiaru obowiązku pochylenia się nad potrzebującym. I na powrót pchnąłem wózek w kierunku lodówek z parówkami upchanymi ciasno i hermetycznie. Po drodze, przy pieczywie, dorzuciłem do parówek cztery świeże kajzerki i niech mi sumienie lżejszym będzie. Mogłem już spokojnie ugłaskać hipokrytę, który teraz chichotał pod kurtką. Dobrze wiedział, że to był tylko samogwałt Obywatela Sytego, któremu za nic w świecie nie przyszłoby do głowy troszczyć się o pusty brzuch menela pod sklepem, gdyby ten nie przywołał do porządku chrześcijańskiego sumienia.

    Ile warte jest to sumienie? Więcej niż wydane trzy pięćdziesiąt? Szczerze wątpię. Obywatel Syty przecież więcej płaci za jedno rozcieńczone piwo w pubie, więc z pewnością nie o te trzy pięćdziesiąt chodzi. Obywatel Syty łatwiej zniósłby sytuację, gdy menel mówi: dorzuć się synek do flaszki. Mógłby to spokojnie zrobić na odczepnego i nie zapomniałby co miał kupić. Ale tym razem menel perfidnie prosił o jedzenie. Obywatel Syty nie dowierza temu tak dalece, że nawet wręczając mu po fakcie siatkę z jedzeniem obserwuje czujnie jego postać. Nie wierzy, że bezdomny może tak zwyczajnie poprosić o jedzenie. Obywatel Syty już dobrze poznał się na takich, co z żebrania uczynili zawód, na takich, co dobrze się mają przez gwałt dokonany na przerażeniu rzeczonego obywatela. A tu co? Najpierw niekonwencjonalna prośba, a teraz bezdomny jakby zdezorientowany podarunkiem? Robi nieco większe szparki w opuchniętych powiekach i ze zdziwieniem w głosie serdecznie dziękuje za dar. Ale to podziękowanie ma w sobie to coś! Jakby zdanie rzucone Obywatelowi Sytemu prosto w twarz: naprawdę kupił, frajer! I zaraz potem dodatkowo bezdomny niby w geście bezradności opuszcza siatkę wzdłuż nogi i wcale nie zamierza jeść, wypiął się na dar, który zabrał Obywatelowi Sytemu spokój codziennych zakupów.

I to jest już jest. Niestety, sezon polowań na Obywateli Sytych rozpoczęty. Pojawiają się znaki ostrzegawcze w postaci rozświeconych żaróweczek, choineczek, reniferków i saneczek. Tak, to ten czas, gdy nie menele zaburczą pustym brzuszkiem i wyproszą kwaśnym oddechem byle co do jedzenia. Teraz na Obywateli Sytych zapolują inni syci obywatele, co troszczą się o tych, którym brakuje. Za chwilę będzie ich coraz więcej: z koszami do wypełnienia darami dodatkowych zakupów w marketach, z anielskimi skrzydłami w dżinsach i gęsim pierzu, wędrujących wzdłuż galerii handlowych ze świecą w dłoni, która rozjaśni wolę dzielenia się z dziećmi specjalnej troski. Z pudełkami świec Caritasu w kościołach, które wspomogą ubogie rodziny, a także z czapeczkami mikołajkowymi na głowach gwiazd telewizyjnych seriali, które przypomną numer sms, pod który należy przesłać darowiznę dla jeszcze innych dzieci. Aż ostatecznie karnawał dzielenia się sercem zakończy kolejna eksplozja Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy, która odtrąbi Obywatelom Sytym hymn dobrze spełnionych powinności. I przynajmniej na pół roku zamilknie hojność. Choć optymiści powiedzą, że lepiej raz w roku niż wcale.

    Prawdziwie dobre uczynki wraz z prawdziwie dobrze czyniącymi zejdą do podziemi codzienności. To powszednie dobro nie znosi świateł, kamer, blasku sztucznych gwiazdek. Nie karmi się widokiem zgrabnej hostessy, pokrzykiwaniem, przebraniem, rozgłosem i oklaskami. Żyje w powszednich czynach rzeszy wolontariuszy i ludzi nieobojętnych na drugiego. Ale jest szansa, że Obywatelom Sytym, przynajmniej niektórym, zakwitnie myśl, że może trzeba szukać potrzebujących wokół siebie, niechby i za drzwiami własnego mieszkania, a to już dobry kierunek.