Wątpliwe wybawienie

    Coraz częściej męczy mnie jazda samochodem, chętniej uciekam od niego do środków miejskiej komunikacji. Wygoda i niezależność poruszania się autem za mocno mnie uwiera. Coraz gorzej myślę o człowieku, a to nie przystoi humaniście z przekonania i z wyboru.

Jakiś czas temu, zupełnie przypadkiem, usłyszałem o badaniach psychologicznych, które przyniosły alarmujący wynik. Blisko osiemdziesiąt procent prowadzących auta nie powinno otrzymać prawa jazdy, bo ich psychika i brak predyspozycji zagrażają bezpieczeństwu na jezdni. Natychmiast przypomniałem sobie złote myśli mojego instruktora nauki jazdy, który zwykł mawiać: „wsiadasz do samochodu, to jakbyś na wojnę jechał, nigdy nie wiesz czy wrócisz, zawsze żegnaj się z rodziną” albo: „jak wjeżdżasz na skrzyżowanie to patrz w kolejności, kto pierwszy może ci przypierdolić”.

    Niektórzy psychologowie, zajmujący się zachowaniami ludzi za kierownicą, twierdzą, że kierujący pojazdem traci wszelkie hamulce kulturowe. Co na to wpływa? Poczucie, że skoro panuje nad samochodem, to panuje nad całym światem? Zamknięcie w skorupie, które chroni przed bezpośrednią konfrontacją z twarzą innego, może silniejszego? Szyby, karoseria, odległość, pozwalają na izolację i można dać upust agresji bez ryzyka, że ktoś sugestywnie poinformuje szanownego kierowcę o poziomie jego debilizmu? A może to, że prowadzący bardzo namacalnie widzi szybszych od siebie, lepszych, bogatszych i realnie wyprzedzających go w biegu do następnych świateł? Zatem chodzi o lęk przed byciem ostatnim? Czy tylko o egoizm wolny od poszanowania drugiego?

    Wszystkiego przecież nie da się wyjaśnić pośpiechem. Niewiele da się wyjaśnić tylko brakiem wyobraźni. Żeby nie być gołosłownym, przykłady z ostatnich dni. Skrzyżowanie, czerwone światło, na sąsiednim pasie stoi jegomość w wielkim czarnym pikapie. Ruszamy na zielonym i nagle facet, będąc na wysokości moich lewych drzwi, wpycha się na mój pas, tak sobie, ale nie zwalniam. Co robi mocarz? Chwile się drażni, a potem wjeżdża mi przed maskę, niemal na styk, bez kierunkowskazu i zaczyna jechać czterdzieści na godzinę. O co mu chodzi? Inny przykład: poranek, czerwone światło, stoi około piętnastu samochodów, obok z lewej zaczyna się pas do skręcania w lewo. Nagle z tyłu wyjeżdża na ten pas zielony seat, grzeje ostro pasem do skręcania w lewo i gdy dostajemy zielone światło, ładuje się przed pierwszy samochód i ucieka mimo klaksonów... ale to nie koniec, na kolejnym skrzyżowaniu znowu czerwone światła. Tym razem debil w seacie stoi na lewym pasie, ale światła dla niego to mordęga, za długo musi stać i gdy włącza się żółte, debil nagle przecina bez ostrzeżenia środkowy pas, przed startującymi, wskakuje na prawy i jedzie w przeciwnym kierunku do założonego. Podobnie zapewne jak inni palę się z bezradnej złości wobec kretyna.
  

Tego samego dnia wracam z pracy, popołudnie. Zatrzymuję się na parkingu, ciasno i ślepa uliczka wjazdowa na parking. Po chwili chcę z niego wyjechać, ale drogę zajeżdża mi blondzia jak z kawału, w czerwonym polo. Czekam moment, bo nie wiem, co kobieta zrobi, stoimy przecież maska w maskę w uliczce dojazdowej. I co babka robi? Gasi światła, wyjmuje błyszczek z torebki i wpatrzona w lusterko smaruje usta, gdy ja świecę jej w oczy światłami i czekam na wyjazd. Potem wyjmuje komórkę i sprawdza albo pisze esemesy. Zaczynam trąbić, więc macha oburzona łapami i dopiero się wycofuje. Mijają dwa dni, jadę krajową siódemką, jest noc. Słyszę w radiu, że ktoś wjechał pod rozpędzony pociąg, bo rozmawiał przez komórkę. Nawet przez chwilę nie jest mi go żal, wyłączam humanistę na takie komunikaty, w końcu jakaś sprawiedliwość. Na drodze ciemność, przede mną kilkanaście aut w kolumnie pomiędzy tirami. Czasem wychylam się zza tira jadącego przede mną, żeby sprawdzić widoczność. Jest na tyle ograniczona, że nie mam pojęcia, czy po kolejnych dwustu metrach jest zakręt, prosta, wzniesienie czy równo. Dopiero jadący z naprzeciwka oświetlają jezdnię i można się zorientować. Kolumna, w której jadę, porusza się około 90-100km/h, zatem trudno mówić, że się wlecze. A przecież co chwila z tyłu wyrywa się jakiś bezmózg, gna na oślep i zmusza auta do hamowania i wpuszczania gada, który chciał być twardzielem, bo męskość co prawda nie obrodziła, ale puszkę na rozum wypełnia testosteron. Chwilami mam pokusę, żeby chociaż jednego debila nie wpuścić, tak złośliwie, niech się rozwali! Ale humanista krzyczy, że może tam, z przeciwka, jedzie normalna rodzina z dziećmi?

    Wystarczy tych przykładów, bo przecież każdy z nas może nimi sypać bez ograniczeń, jak bez ograniczeń może wskazać kierowców, którzy nie opanowali ekwilibrystycznej zgoła sztuki włączania kierunkowskazów. Sytuacja na drogach coraz częściej rodzi we mnie heglowskie z ducha myśli, może nawet darwinowskie, czy wręcz faszystowskie. Skoro do wyobraźni tzw. kierowców nie przemawiają cotygodniowe statystyki wypadków śmiertelnych, okaleczeń, zatrzymań pijanych prowadzących, to czy jest coś, co może przemówić? Szczerze wątpię. Może zatem nieograniczona głupota ludzka, która tak przejrzyście uwypukla się na polskich dziurach w asfalcie, jest znakiem ewolucji? Przecież tylko w ubiegłym roku bezpowrotnie zmiotło z ziemi blisko pięć i pół tysiąca ludzi czyli małe miasteczko, a przynajmniej już nie wieś. Może to zatem mechanizm, sposób na eliminowanie nieodpowiedzialnych jednostek, żeby ich geny zanikały?

    Zwłaszcza, że od 60 lat nie ma wojen i konfliktów zbrojnych w tej części Europy. Takie myślenie, jest jednak zbyt proste, skoro zginęli w tej grupie także ludzie wartościowi, niewinni, normalni, kto wie czy nie w większości? Ale przecież na wojnach też ginie kwiat ludzkości.

    Bezradność podpowiada, że skoro na krnąbrnych i nieustannie spieszących bez wyobraźni, nie działają sankcje prawne, może powinno zadziałać zsyłanie ich … do Afganistanu albo chociaż gdzieś do kamieniołomów? Jest szansa, że głupota nie wróci na nasze drogi, a przynajmniej wróci mocno przerzedzona? Może trzeba zhumanizować i wspomóc ewolucję i zadbać o oczyszczenie naszych dróg wyłącznie z zakompleksionych idiotów? Policja wzmoże działania, wyłapie, sądy legalnie zapełnią bydlęce wagony notorycznymi pijakami za kierownicą, nałogowymi czubkami przekraczającymi prędkość, przejeżdżającymi na czerwonym świetle, czy olewającymi pieszych na przejściu. Wszyscy na tym skorzystamy, bo raz, że rozluźni się mocno sytuacja na drogach, dwa, że może jednak przemówi coś do wyobraźni, a trzy, że oczyści się społeczeństwo.

    W trudnych chwilach, oczywiście jako niezłomny humanista, pocieszam się, że w oczy rzucają się przecież tylko debile. Każdego dnia mijam dziesiątki i setki aut jadących zgodnie z przepisami, kierowanych przez normalnych ludzi, a zło jak to zło, najłatwiej rzuca się w oczy, razi. I dlatego z radością zacząłem na powrót wsiadać do kolejki miejskiej, żeby przestać źle myśleć o ludziach. W kolejce, szczególnie rano, ludzie wyglądają normalnie, łagodnie i grzecznie, nawet, gdy się nie uśmiechają do jesieni. Jednak mózg lubi chodzić na skróty i uogólniać pewne zjawiska, te widziane z wnętrza samochodu także. A podsumowanie przeraża, bo nadmiernie przypomina, że ewolucja pcha nas ponownie na drzewo, do dżungli, gdzie kto bardziej bezwzględny albo w większej puszce karoserii, gna bez zasad, bez wyobraźni i pewnie przetrwa, bo „twarde łokcie pomogą mu i giętki kark”.