Wielkość ciszy

    Wielki post, Wielki Tydzień, za chwilę Wielkanoc. Tyle wielkości naraz, a dopełniają się niemal w wielkiej ciszy. Media nie informują nadmiernie o świętach wielkanocnych, a przynajmniej nie przesadzają z mówieniem o wymiarze duchowym tych świąt. Supermarkety, sklepy, katalogi producentów też ich nie cenią, nie wykraczają w ozdobach i gadżetach poza kolorowe jajeczka i zajączki. Nawet w ludzkich rozmowach nie porusza się tego, co stanowi sedno świętowania. Są rozmowy o myciu okien, mazurkach, białej kiełbasie z chrzanem, o plenerowych wypadach na łono natury budzącej się do życia. Przygotowania przebiegają jakby ciszej, bardziej kameralnie niż w czasie Bożego Narodzenia. Mam nadzieję, że to tylko moje subiektywne odczucie, ale nasuwają się refleksje, które nie dają spokoju.

Mam takie przeczucie, że w obecnym czasie, na początku XXI wieku, z jakiegoś powodu chciałoby się schować istotę tych dni pod dach świątyń, nie wypuszczać poza plac kościelny, na którym zapłonie ogień przed poświęceniem. Kwestia śmierci i zmartwychwstania Chrystusa najlepiej niech nie opuszcza murów, w których nadal tłoczno w te dni i kto potrzebuje doznań metafizycznych, znajdzie je właśnie tam, gdzie trwa co Boskie: w symbolicznym grobie, obstawionym kwiatami, w ciemnicy i nawet pośród dźwięku rezurekcyjnych dzwonów. Niech to będzie element scenografii, najlepiej podczas tradycyjnego święcenia pokarmów. Można dziecko zaprowadzić, pokazać, objaśnić i wrócić do przedświątecznych obowiązków.

   Tajemnice Triduum Paschalnego, ostatniej wieczerzy, drogi krzyżowej, śmierci Zbawiciela na wzgórzu Czaszki, chwilowego upadku bezwarunkowej miłości i dobra, nie pasują dziś do wiodących wzorców egzystencji. Przegrywają w zderzeniu z cywilizacją młodości, pięknego ciała, pochwały życia jako drogi radosnego kreowania metod samorealizacji. Gryzą się wręcz z współczesną wizją egzystencji jako czasu spełniania zachcianek i cyklicznej zmiany potrzeb, egzystencji w pogoni ku niezatartym wrażeniom, skutecznie zacieranym przez kolejne wrażenia.

   A jeśli zdarzenia sprzed dwóch tysięcy lat nie wpisują się w nasz czas, to dlaczego? Bo za dużo w nich przegranej? Zbyt wiele beznadziei, bólu i cierpienia, utrwalonego w wizerunku Chrystusa, skatowanego za miłość i dobro, niosącego krzyż odkupienia za człowieka, jego małość i nędzę?

Może w pamiątce tych zdarzeń jest strach głębszej natury? Groza dopełnienia życia, ogołocenia z ambicji, planów, zamierzeń, groza przejścia w nieznane? Przejścia w koniec? Być może to trwoga śmierci i tego co po niej, gdy z jakiegoś powodu nie umiemy znaleźć w sobie dobrego łotra, proszącego Chrystusa z krzyża: „Panie, wejrzyj na mnie, gdy wejdziesz do swego królestwa”. Może jednak wizja oprawców Jezusa, ich bezwzględność i zapamiętanie w ranieniu niewinnego, sprawiedliwego, niewygodnie przypominają, ile w nas podłości i skłonności do zła, któremu nie podołamy, żeby o Królestwie w ogóle myśleć? Może tak po ludzku nie umiemy przyjąć myśli o własnym zmartwychwstaniu i wolimy zagłuszać w sobie refleksję o epicentrum wiary, bez którego wszak wiara nie ma sensu? Im więcej wszelkich „może” tym chętniej wypełniamy świętowanie symbolami rodzącego się życia. Kolorowe jajeczko,kurczaczek, baranek w zielonym stroiku, bazie w wazonie, barwna palemka, to takie bezpieczne, ciepłe i swojskie, klimatyczne. Przy okazji te proste ikony niosą pośrednio informację o eksplozji życia pokonującego mroki, szarości, sen i bezruch zimy. Więc po co nadmiernie dzielić włos na czworo? Oswoiliśmy te święta, bo przynajmniej zawsze wypadają w niedzielę i poniedziałek, nic się nie zmienia, można zrobić sobie jeszcze jeden długi weekend i wypaść do parku, posiedzieć w ogródku, a we wtorek wrócić do pracy, obowiązków, spełniania potrzeb bieżących i planów na najbliższe pięć lat.

   I może dlatego bardzo lubię te święta. One pięknie oddzielają sacrum od profanum. Przypominają, że nie ma innej drogi do Królestwa, jest droga po wybojach ziemi, w ciągłych próbach stawania się lepszym, pomiędzy upadkiem a kolejnym podniesieniem z błota własnej niemocy. Oddzielają co teraźniejsze, zanurzone w codziennych radościach, trudnościach, zamierzeniach, od tego, co wieczne, ponadczasowe i nieprzemijające. Wielkanoc przypomina, jak bardzo stoimy jedną nogą w rwącej rzece czasu, a drugą wstępujemy w wodę wiecznego „teraz”, z nadzieją na kres niedoli, lęków, smutków choroby i cierpienia. Z nadzieją na pokonanie śmierci, ale też ze świadomością, że sami z siebie nic nie możemy zrobić dla własnej wieczności. Bez wiary, co „góry przenosi” i bez miłosiernej dłoni, przybitej do krzyża, która zapoczątkowała zbawienie, czeka nas mrok własnych ograniczeń i smutek przegranej.