Kawałek wilgotnej prozy

    Żona znalazła niepokojącą plamę na parkiecie. Spojrzała z pretensją na kota, ale ten obrzucił ją wzrokiem współczującym ogromowi lekkomyślności, podniósł ogon i wyszedł urażony. Dobrze, że nie umie wzruszyć ramionami z pogardą. Żona zbliżyła się ostrożnie do podejrzanej plamy, zdobyła się na skrajną odwagę, wsunęła palec w kałużę, powąchała… ciecz była bezwonna, ale wszystko wyjaśniła kropla spadająca w tym momencie z kaloryfera. Zima weszła złośliwie do mieszkania i załatwiła podstępnie grzejnik. Na szczęście wszystko w porę dostrzeżone.

Powiadomiony o zdarzeniu, zerwałem się do wołania o pomoc i już wybierałem numer zaprzyjaźnionego hydraulika. W tym momencie, gdzieś na zakręcie myślowym, odpaliła się czerwona lampka. Żeby w zimie grzebać w grzejniku, trzeba spuścić wodę, a tego z pewnością nie zrobi zaprzyjaźniony hydraulik, choćby z powodu braku dostępu do węzła. Zbiegłem po schodach na dół i na tablicy ogłoszeń próbowałem odnaleźć numer dyżurnego hydraulika spółdzielni. Dreszcz przerażenia przeszedł, gdy z dalekich zakamarków pamięci wychynął cieniem skecz „Ucz się Jasiu ucz” kabaretu Dudek z niezapomnianymi kreacjami Jana Kobuszewskiego, Wiesława Gołasa i Wiesława Michnikowskiego. Natychmiast otrząsnąłem się z ironicznego wspomnienia, w końcu nie po raz pierwszy byłem ofiarą misyjnej telewizji. Determinacja płynąca z wizji zrywania parkietu i wizja zalewanej sąsiadki łapiącej się za głowę, to wszystko nie pozwalało zwlekać i rozważać zasadności działania. Z drżeniem warg wybrałem na klawiszach numer z tablicy ogłoszeń.
- Taaaa… usłyszałem po chwili.
- Dobry wieczór, chciałem zgłosić awarię kaloryfera, kapie u dołu… tak… odpływ. Jutro idziemy do pracy i wolałbym nie zalać mieszkania i sąsiadów, może ktoś przyjść i przynajmniej ocenić co można zrobić? Może uda się coś dokręcić? Uszczelnić?
- E, jak już cieknie, to pewnie tak od razu się nie da. Eee, no nie wiem. Ale... no dobra… dziś to nic nie zrobimy, no dobra, to ja przyjdę.
- Czekam. Bardzo dziękuję, podam adres…
Z radości nie mogłem znaleźć miejsca. Kręciłem się po mieszkaniu niespokojnie, niczym obrażony kot, aż po upływie czterdziestu minut usłyszałem dzwonek domofonu. Było ich dwóch. Słysząc głosy na schodach odciągnąłem dywan z parkietu, świadomy, że przecież idą z błotem. Po chwili jeden z troską klęczał przed kaloryferem. Drugi, może właśnie uczeń, oglądał w tym czasie reklamy w telewizji, a kaloryfer zaś pozostawał poza zasięgiem jego zainteresowań. Majster poprosił o ręcznik papierowy, żeby skutecznie namierzyć miejsce wycieku. Podałem posłusznie, ale na wszelki wypadek pokazałem mu jeszcze palcem skąd dokładnie wycieka, co wcześniej ustaliłem trzykrotnie. Majster złapał żabką nakrętkę. Choć zupełnie nie rozumiałem czemu mocuje się z inną niż ta, spod której cieknie, nie śmiałem protestować. Zaufałem jego fachowości, gdy orzekł:
- Śrubunek nie do ruszenia. Przyjdziemy jutro, za dnia. Tera na noc ludziom wody spuszczać nie będziemy. O której ktoś będzie w domu? O pół do drugiej? Dobra, to przyjdziemy. Podstawiłem miskę i już wiedziałem, że spokojnie nie prześpię do rana.

    Zerwałem się z łóżka i opróżniłem miskę z wodą szybciej niż pęcherz. Na szczęście kaloryfer nie zapełnił jej nawet do połowy. Upewniłem się, że żona pamięta, o której ma być w domu i udałem się do pracy. Skecz kabaretu Dudek znowu wylazł z pamięci i zabrał mi wiarę w człowieka. Wbrew najszczerszym intencjom nie wierzyłem, że tak gładko przyjdą i zrobią, co do nich należy. Żona potwierdziła obawy o 14.25. Zadzwoniła, że była przed czasem, czeka, ale nikt się nie zjawia. Odnalazłem w komórce wczorajszy numer i dzwonię:
- Dzień dobry, dzwonię, żeby powiedzieć, że mimo ustaleń nikt się u nas nie zjawił o umówionej godzinie, a hydraulik miał być o 13.30. Tymczasem dochodzi 14.30….
- Ja tam nic nie wiem, panie! Gdzie miał być, kto? My tu się zmieniamy we trzy ekipy, a telefon jeden, to ja nie wiem, to o co chodzi?
Sparaliżowany tumiwisizmem kolejnego majstra, tłumaczę od początku całą historię.
- A…, ale tu nic on w zeszyt wczoraj nie wpisał, to ja tam nie wiem, a mówił, że odwołane coś ma na dziś…
- Panie! Jakie odwołane?! Mnie tu parkiet zalewa! – wkurzyłem się mocno.
- No i co? Przecież ten chłop teraz samochód rozładowuje, to i tak się nie rozerwie, nie? Skończy jedno, pójdzie do drugiego. Pracujemy do 16.00, to i do pana przyjdzie, nie?
- Przyjdzie i co?! Powie, że zaraz kończy pracę, tak?
- Nie bój pan nie bój, będzie jak przyjdzie. Czekać.

Tyle było dalszej rozmowy, więc i ja po chwili rzuciłem w słuchawkę żonie bezradne: „czekać” i próbowałem skupić się na własnej pracy. Po dwudziestu minutach dostałem sms od żony: „spuścili wodę, wchodzą”. Odetchnąłem z ulgą. Po upływie kolejnej godziny żona dzwoniła szczęśliwa jak kot, który w ramach przeprosin dostał swój smakołyk.
- Zrobili, kochanie, zrobili, nie cieknie! Nawet już wywietrzyłam, poodkurzałam i życie wraca na swoje miejsce!
- Super. Bardzo się cieszę, ale podstaw miskę pod kaloryfer, tak na wszelki wypadek, bo w głowie siedzi mi kabaret Dudek, Kobuszewski i Gołas.
- Co ci siedzi?
- Trwoga. Podstaw miskę, jeść nie prosi. Wiesz, na wszelki wypadek to i ksiądz gospodynię trzyma. Wpadłem do domu z pracy, zdjąłem buty, pobiegłem obejrzeć miskę i zobaczyłem w niej wodę. Spojrzałem na miejsce przecieku, kapało jak wczoraj. Wymienione zostało złącze, które akurat miało się dobrze i nie puszczało wody. Złapałem za telefon, ale ostrożnie, bez nerwów, świadomy, że „oni się zmieniają, a telefon ten sam”. Rozespanemu facetowi po drugiej stronie zacząłem snuć narrację, jakby był pierwszym napotkanym hydraulikiem świata, od początku, ale on przerwał:
- Tak, pamiętam, to ja byłem wczoraj u was z kolegą.
- Świetnie, to zna pan sprawę – odetchnąłem z ulgą, miałem szczęście, to ten gość od oglądania reklamy w moim telewizorze.
- Ale kolega mówił mi, że był i naprawił ten przeciek.
- Zgadza się, był i naprawił, ale nie to, co trzeba. Mówiąc krótko: naprawił, co nie było zepsute.
- Jak to? Przecież sprawdzał przy mnie.
- Zgadza się. On sprawdzał i pan widział i sam palcem pokazałem, a i tak zrobił śrubunek zamiast korka. Nic nie rozumiem, a pan?
- No wie pan. Robił w tym miejscu, co najczęściej puszcza wodę.
- Teraz rozumiem wszystko! Jak naprawił to co zawsze, to może przyjdzie jednak teraz zrobić to, co na pewno puszcza wodę?
- Ale to nie dziś. Bo wodę trzeba spuścić. O której jutro ktoś będzie w domu? O 14.00! Już to przerabialiśmy! Tylko nie wymieniajcie mi kabiny prysznicowej, bo nowa! Zajmijcie się kaloryferem w miejscu, gdzie puszcza wodę!

    Usiadłem ciężko w fotelu i przyszło mi na myśl, że nie bardzo rozumiem, dlaczego kabaret Dudek był zabawny przez kilkadziesiąt lat, a teraz przyprawia mnie o doła? Dlaczego magia czasu nie działa na hydraulików spółdzielni i czyni historyczny skecz wciąż aktualnym?