Przebudzenie

Po lecie, każdym lecie, jakoś dziwnie w głowie pustka się plecie, nawet jeśli nie miało być do rymu, a tylko do przebudzenia. Ale przebudzić się łatwo nie jest. Wyjść z lata, to jakby obudzić się z amnezji, nawet, gdy nie ma normalnego urlopu, nawet, gdy ciepłe miesiące zaprzątały inne sprawy niż wypoczynek i relaks, człowiek idzie w jesień stawiając pierwsze kroki niby w pustce. Wydobyty z wiecznych powtórek w telewizji, z nijakich audycji radiowych, prowadzonych w zastępstwie redaktorów na wakacjach, wyrwany z opustoszałych środków komunikacji miejskiej, musi znów przyzwyczajać się do tłoku i mrowia zwykłych spraw. Nagle dopada nas odczuwalna zmiana - dzień krótszy, spodnie ciemniejsze i koszula z długim rękawem. I nie bardzo wiadomo jak mózg przebudzić do działania innego niż trwoga o to, co jeść, z kim pić i jak nie obudzić się z cudzą żoną.

    Żeby łatwiej przejść do chleba naszego powszedniego, a nie spieczonego na grillu kempingowym, zapatrzyłem się w usta żony, która (pomiędzy innymi sprawunkami dnia) poleciła zakupić „płyn do demakijażu, ale nie mleczko”. Tradycyjnie nazwę producenta powtórzyła dwa razy. To zboczenie nauczycielskie; wiadomości, które uważa za ważne, powtarza dwa do trzech razy, niezależnie od tego, ile razy buntuję się przeciw ustawianiu mnie w drugim rzędzie mniej rozgarniętych uczniów.

    Tym razem doceniłem doświadczenie pedagogiczne koleżanki żony i schyliłem czoła przed kompetencją zawodową, dyplomowaną. Wystarczyło, że w jednym z kosmetycznych sklepów stanąłem przed murem cieczy przeróżnych, ustawionych na ośmiu długich półkach. Nadmienię, że wszystkie ciecze stanowiły silny oddział działu pod wezwaniem „pielęgnacja twarzy”. Były jeszcze inne działy, dzielące ciało kobiety na sektory, obszary, podgrupy, grupy i tylko członków zabrakło.

    Jeśli dziś zastanawiam się, czemu kobiece kosmetyki przebudziły mój męski mózg do działania po lecie, to bynajmniej nie jest to kwestia rodzącego się transwestyty. Przebudziła mnie ich wielość, nieogarnięta ilość pudełeczek, buteleczek, dozowników i nazw. Stanąłem oniemiały, bezradny i z całą ochotą zamieniłbym polecenie kupna płynu do demakijażu na polecenie przeczytania (ze zrozumieniem) instrukcji obsługi kuchenki gazowej krajowego producenta. Niestety, wybawienia znikąd i trzeba było czytać błyszczące nalepki na dozownikach i buteleczkach. Przy okazji zaś, w przebudzonej po lecie głowie, przelatywały luźne pytania. Kilka się zachowało.
  

Pierwsze było natury praktycznej. Gdyby statystyczna kobieta, znająca typ swojej cery, ph skóry, wiek i inne dane, chciała przetestować każdy z produktów jej potrzebny, żeby tylko wybrać ten najlepszy, ile czasu by jej to zajęło i jakie kryterium byłoby decydujące? Zapach? Cena? Kolor opakowania? Kolejne pytanie przyszło w konsekwencji: ile musiałaby spędzić czasu w sklepie, żeby przeczytać poprawnie dodatki i składniki jakie wykorzystano (według treści z etykiety rzecz jasna) na stworzenie cudownego produktu? Bo przecież każdy jest lepszy od pozostałych, to się wie, no i każdy musi się zmyślnie nazywać, bo gwarantuje wieczną świeżość i poczucie młodości. Zbolała głowa, szukająca wybranego przez małżonkę płynu, podrzuciła inne pytanie: dlaczego jeszcze trzydzieści lat temu kobietom wystarczał np. tonik rumiankowy i nieśmiertelny krem Nivea, a i tak nie mieliśmy wątpliwości, że „najwięcej witaminy mają polskie dziewczyny”?

    Ostatecznie, dumny z własnej cierpliwości, odnalazłem stosowny płyn i otrzymałem od losu nowy dar czasu na kolejne refleksje. Przede mną stała atrakcyjna pani, zbliżająca się raczej do wieku średniego i dobierała pomadkę, konsultując decyzję z dziewczyną po drugiej stronie lady. Przymierze pań, dobierających jedynie słuszny produkt, gwarantowało swobodny przepływ myśli przez najbliższe dwadzieścia minut. Wszak klientka odrzuciła już około ośmiu wersji pomadek.

   Teraz zacząłem współczuć kobietom, z całego serca współczuć i to bardzo serio. Na moich oczach tonęły w rwącej rzece nadmiaru, przerostu formy nad treścią i nijak nie mogłem wyciągnąć pomocnej dłoni. Tym bardziej, że one nie oczekiwały pomocy, dobrze im się tonęło w wielości i dylematach. A mnie współczucie pchnęło krok dalej. Serce wypełniło ciepło tolerancji i pełni zrozumienia. W mgnieniu chwili pojąłem, że od współczesnej Polki nie można wiele wymagać. Z całą pewnością nie należy wymagać już nic w przestrzeni partnerstwa duchowego, emocjonalnego czy intelektualnego. Ta biedna Polka, jeśli przy okazji chciałaby choć trochę być Europejką, nie wyrabia przecież na zakręcie nowości i promocji kremów do powieki dolnej na noc i górnej na dzień, brodzi w powodzi produktów stworzonych ku jej szczęściu, płynącemu choćby z faktu posiadania nowego depilatora, toniku, pomadki, aż zderzy się z pożądaniem nowych cieni do oczu, pogrubiaczy rzęs albo pianki i lakieru do włosów.
  

Nawet jeśli z tej potyczki wyjdzie z tarczą, to przecież musi stanąć w nowe szranki. Musi jeszcze wiedzieć w co wypada ubierać się do pracy, do pubu, na szkolenie i na ślub kuzynki, na zebranie rodziców i na imieniny przyjaciół. Zatem musi przewalić setki stron w czasopismach, obejrzeć tysiące zdjęć, na których przesuszone kobietony o plastikowych twarzach, rozchwiane na boleśnie krzywych nogach, prezentują najnowsze układy szmatek, przypominając przy okazji jak powinien prezentować się najpełniejszy obraz anoreksji w nadchodzącym sezonie. Wiedziony współczuciem zapłaciłem wreszcie za butelkę płynu do demakijażu i całkiem przebudzony po lecie, wciągnąłem powietrze głęboko do płuc. Szedłem chodnikiem wdzięczny Bogu za męskość i żonie, że prostą prośbą otworzyła mi oczy na trud życia współczesnej kobiety. Wdzięczny za lekcję pokory obiecałem wam z serca, drogie panie, nie mieć już żalu o to, że oglądacie seriale, gwiazdy w tańcu i na lodzie i nie macie czasu na nic. Wszak po takim zmaganiu o piękno i nieustającą młodość, należy wam się chwila relaksu, który nie wymaga myślenia i dzielenia włosa na czworo. Musicie wieczorem nabierać sił, by z nowym dniem budzić szczerą zawiść innych pań i tylko nas, prostych i znieczulonych na wysoki połysk, nie mieszajcie do tego.