Obok obciach, przed nami grzech

Pewnie, że nie znoszę wielu cech, a kilka boli mnie szczególnie, choćby plotkarstwo czy wścibstwo wszelkiej miary. Co jednak począć, gdy część rodaków, znakomita, a może jeszcze większa, nie daje mi szans bym nie był wścibskim? Bronię się jak mogę rzecz jasna, ale nie zawsze tak skutecznie jakbym tego pragnął. Jedną z najlepszych form obrony przed podsłuchiwaniem bliźnich jest odtwarzacz mp3, który nie tylko pozwala skupić myśli w tramwaju na lekturze, ale często wyzwala choćby spod presji 20 minutowego monologu gospodyni domowej, która przekonuje opiekunkę do dziecka o wyższości makaronu w wersji niemieckiej nad makaronem wersji włoskiej, bez względu na podanie rzeczonego z zasmażką jak i sosem bulioneza. Bywa, że błogosławię wynalazców mp3, gdy zostaję wybawiony od długotrwałego jazgotu fryzjerki przekonującej sąsiadkę o użyteczności i wyjątkowej trwałości tipsów firmy „pazurek miau miau”, które nijak się mają do tipsów firmy „zastrzał lewego kciuka”.

   Ostatnio jednak coraz boleśniej przekonuję się, że nic mi po najlepszym mp3 i najciekawszej powieści, gdy w pobliżu jakaś komórka wygra kawałek techno, przeszywający niemiłosiernie tonacją od prawego ucha do niepiłowanego paznokcia lewej stopy. Wtedy nie ma zmiłuj i jakbym się nie bronił poznam Ryśka, który „umówił się z Magdą, tą wiesz, co chleje litrami colę, no i szlajała się z Markiem, który no wiesz szedł do Jolki, tej wiesz od Staśka, co leciał do Niemiec, póki go Gośka nie rwała....”. Bywa też że jakaś Lola przez słuchawki wywrzeszczy mi, że „ten bród pod dywanem, to on tam jest od ośmiu lat, z poprzednich właścicieli, ale w tym roku, to już myśli cyklinować parkiet, ale zaraz wysiada i kupi te kluski z wiśniami, co to je Joanka lubi”. Nie pytajcie mnie po co mi to wiedzieć, bo z pewnością persony, które wykrzykują w słuchawkę swoje mądrości też nie wiedzą, po co przypadkowym podróżnym ta wiedza. W momencie gdy odpalają komórę, świat przestaje istnieć, przynajmniej ten społeczny.

   Zastanawialiście się kiedyś, skąd się bierze ta moda na obciach? Co się stało z przestarzałym pojęciem malutkiego choćby wstydu? Z prostą refleksją, że może klepanie o brudach pod dywanem nie obchodzi pana ukrytego za gazetą, przeszkadza zmęczonej pani, która drzemie czy też do łez śmieszy licealistki na tylnym pomoście. Obciach głośnego pieprzenia przez telefon jest jakby na topie: w urzędzie, w autobusie, w poczekalni u dentysty. Świat nie przestał istnieć, choć można go nie widzieć, zatem po co skazywać na wścibstwo tych, co znaleźli się w pobliżu całkiem niezamierzenie, przypadkiem? Dlaczego mają płacić haracz irytacji cudzemu kłapaniu dziobem?

   Daję spokój. Pewnie za dużo od ludzi wymagam i nie zabrałbym się do pisania o obciachu, gdyby nie historia, która nie może oderwać się ode mnie od niedzieli, tej przed Wigilią, a więc tydzień z okładem. I chodzi obok i męczy, dobija się i doprasza zaistnienia felietonem czy opowiadaniem, bo nie dramatem przecież. Zatem wyzwolę się na dobre.

Nadciągał nieuchronnie wieczór. Opuściłem kościół i szedłem chodnikiem. W wąskim przejściu, między żywopłotem a siatką, było dosyć tłoczno. Nagle przede mnie wyskoczyły dwie nastolatki w dżinsach i krótkich kurteczkach, z kapturami na głowach. Kaptury otoczone futerkiem kryły ich twarze na tyle, że nie mogłem bliżej określić wieku. Po budowie ciała stawiam na 16-18 lat, chyba koleżanki z jednej klasy. Szły w moim tempie i bez najcichszej nutki zażenowania wciągały tłumek w swój dialog:
- Kaśka, wiesz jakie jaja?
- No dawaj.
- Ja nic tam nie widziałam, zero kumasz?
- Ale gdzie?
- No przy tym kon... no jak się ta budka nazywa?
- Jaka?
- No ten kiosk, co batman siedzi.
- Konfesjonał.
- Właśnie, cały wieczór te grzechy pisałam, od rana jak durna zakuwałam, ale wiesz, tę kartkę wzięłam.
- Jaką kartkę?
- Ściągę, wiesz jaka długa wyszła? Chyba więcej napisałam niż nagrzeszyłam.
- To po co pisałaś?
- No jak po co? Co ty durna jesteś? Myślisz, że ja to wszystko spamiętam?
- A jak grzeszyłaś?
- No to też nie zapamiętywałam, czym innym głowę miałam zajętą.
- Ha ha ha, idiotka.
- No tak, a wiesz, myślę sobie: po spowiedzi, coś mi się przypomni i będę miała wyrzuty nie?
- No ale co Ty zapomnisz? Przecież zawsze to samo jest, nie? Tam się pocałujesz, tu się pomacasz, trochę browaru pochlejesz, co tu zapisywać? Jakaś głupia jesteś.
- No niby fakt, ale wiesz, zapomnę o drobiazgach zawsze, że starszych przekręcę, że pościemniam trochę, no i że Magdzie ... no wiesz, nie znoszę suki, bo mnie prowokuje.
- Ale znalazłaś tę litanię i co?
- No nic, siara straszna, batman się nachyla, a ja grzebię w kieszeni, rozwinęło mi się to z rolki, ale siara! Babciów kupa wokół, ale batman światła w budzie nie zapalił, więc nie mogłam rozczytać.
- Nie mogę, ale kretynka!
- No, ale widziałam pierwsze litery, to zgadywałam co tam może być.
- Idiotka, a batman?
- No wiesz, skupiony był, to chyba nie zauważył...
... na szczęście było moje światło zielone, moje skrzyżowanie. Nastolatki poszły dalej, a ja wolny od cudzych grzechów, mogłem przystąpić do własnego rachunku sumienia, a nawet kawałka kartki w kieszeni, choćby złamanego ołówka, żeby napisać o tym wścibstwie.