Niemal alarmowo podwożę żonę pod schody. Niech trzyma blat do dezynfekowania. Sam ruszam w poszukiwaniu dziurki pod cztery koła. Nie zaparkuję tu, gdzie miejsca na podjeździe wystarczy na trzy produkcje segmentu A i dwa rowery, choć stoi ich już pięć. Za plecami wielki parking z wolnymi miejscami, ale i z ostrzeżeniem: „parking prywatny”, z presją lawetowania, wpisaną w znak zakazu. Jeszcze ułuda ma się świetnie, jest nadzieja, że wbiję gdzieś niepostrzeżenie, choćby kilka machnięć beretem stąd. Tam, gdzie kusi gigantyczny plac parkingowy hipermarketu budowlanego, pusty w południe. Od niedawna najwyraźniej i tu straszą odpowiedzialnością finansową w wielkich napisach poniżej litery „P” jak „p…l się”. Ale mogę poudawać klienta sklepu przez trzy kwadranse?
Zajmuję jedno z dziesiątek wolnych miejsc i szoruję do sklepu zarejestrować samochód w zdalnym pulpicie, przyczajony pośród nabywców wanny i deski klozetu, a wszystko po to, żeby dostać naleśnika przy stoliku knajpy dwieście metrów dalej. Nie dziwi nic, to kraj paradoksów! Sam bym na to nie wpadł, gdyby nie fakt, że za zawłaszczanie przez jednych trzeba płacić wolnością drugich. Jadę na skraj hektarów parkingowych, bliżej restauracji, żeby czmychnąć jak złodziej, któremu odebrano możliwości legalnego zostawienia własnego samochodu. Dostrzegam niewielki pojazd ochrony we wstecznym lusterku, stoi tam z przyciemnionymi szybami, przyczajony za wielką ciężarówką. Obserwują przymuszonych, upodlonych, sprowadzonych do kantu mimo woli. I co mi zrobią? Założą blokadę, bo nie kupiłem sracza? Wezwą straż miejską? Przetną opony? Jak podejdą, wytłumaczę, że żona nie może zdecydować się na kolor terakoty, żaden nie pasuje jej do błękitu balkonowego badyla, więc czekam, krążąc po parkingu. Nakręcam się jak winny i widzę, że to działa, wciskam się w presję, która paraliżuje decyzję opuszczenia kabiny.
Ucieknę ze świata realnego w wirtualny? Co zyskam zmuszony do obwarowania dziesiątkami loginów i haseł, których nie spamiętam? Mam nieustannie popierdalać przed tabunem ciasteczek i innych drobnoustrojów inwigilacji i stałego zagrożenia danych wrażliwych? Nawet wiadomości nie znajdę. Nie osadzę się w żadnej stabilnej wizji prawd, bo jest ich tyle, ilu lobbystów, interesownych manipulatorów, lanserów i spiskowców, a wszyscy chcą mnie wydymać z kasy albo rozumu. I tu jestem zakładnikiem wskaźników ekonomicznych albo politycznych przepychanek gnojarzy, toczących coraz większą kulę gówna do następnych wyborów. Teraz jeszcze ten kacap wykrwawiający Ukrainę! Pluje całemu światu w oczy, pokazuje, że historia niczego nie uczy, a Macron wydzwania do niego, przykładając demokratyczną miarę do psychola zsyłającego własny naród na zatracenie. Szuka w nim partnera do rozmów, bo nikt mu nie powiedział, że ma do czynienia z socjopatą. Dobro w człowieku wciąż przegrywa kręcąc bekę zła, jak sto, dwieście i tysiąc lat temu. Na nic rozwój kultury, cywilizacji, zawsze wyjdzie gdzieś bydlak z człowieka, spuści ze smyczy demony i bestie urojeń żądnych krwi i można protestować, żeby udowodnić sobie, że raczej robi się coś niż nic.
Deszcz ustał, zmył trochę bezradności, więc pora opuścić skorupę, zderzyć z ochroną parkingu i dotrzeć do czekającej żony. Cieć też wyszedł, ale ma inną potrzebę. Wyjmuje fujarkę i szczy na oponę ciężarówki, zupełnie jakby był u siebie za stodołą. Jest szansa, że nie zwróci uwagi, gdy ruszę w kierunku przeciwnym od marketu. Zamykam pilotem prawie wszystkie myśli w puszce karoserii. I tylko ta jedna podąża za mną i nie życzy smacznego: jeśli chcę przestrzegać prawa, szanować wolność innych, dbać o środowisko, zawsze będę ten w dupę biorący. Smycz skraca się prawomyślnym, a dzicz wyciska piętno interesów do zrobienia, zaciska obrożę wokół szyi ostatnim prawym. Był kojec, będzie krótki łańcuch przy budzie. Tymczasem żona dokonała wyboru menu, danie przyciąga zapachem, a jej uśmiechowi towarzyszy wyznanie: „kelnerka pytała, czy mamy paszport covidowy, ale nie chciała go oglądać”.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz