Troskliwe rupieciarki, znudzeni chłopcy

Ile wart jest facet? Zależy od hipermarketu: czasem złotówkę, czasem dwa złote albo pięć złotych. Tyle trzeba mieć, żeby odpiąć wózek, który facet popchnie za swoją partnerką. Jakiś czas temu przypomniałem sobie tę anegdotę, byle już nie patrzeć na zawartość koszyka. Szedłem zachwycony, że nie muszę przyglądać się cenom promocyjnym, ani litanii potrzeb, spisanej sumiennie jak lista grzechów na Wielkanocną spowiedź. Przez głowę mknęły mi różne myśli i starałem się nie najechać na pięty żony. W pewnym momencie ujrzałem jadący z naprzeciwka wózek, którego męska siła napędowa, z umęczonym wzrokiem bitego spaniela, zareagowała na mnie uśmiechem i frazą solidarności: „ależ mamy entuzjazm, co?”. Okazało się, że gość też kroczył za żoną w malignie ściągającą towar z półek.

   Ten niewinny obrazek, podobnie jak kilka innych, coraz częściej rodzą przekonanie, że materializm jest domeną kobiet. Wniosek to dosyć paradoksalny, zważywszy, że kobiety uchodzą (i tak też najchętniej o sobie myślą) za ostoję uczuć, ciepła, dbałości o sprawy ducha. Tymczasem życie uczy, że faceci, oskarżani przez płeć rzekomo piękną, o zobojętnienie i niechęć do współdziałania na rzecz domu, układają sobie życie pośród pasji lub z gazetą, ponieważ są materialnymi minimalistami, którym nie chce się troszczyć o rzeczy marne i przemijające.

   Nie bądźmy jednak gołosłowni. Kilka przykładów, pierwszych z brzegu. Oto kobieta zakrzątana w kuchni przed świętami. Układa kilkanaście list zakupów, piecze mięsa, ciasta, ryby. Żyje w rodzinie czteroosobowej, a przygotowuje zapas różnorodnych potraw na trzy dni, jakby chodziło o zabezpieczenie logistyczne miesiąca dla czternastu osób. W okolicy Nowego Roku zaczyna już przetrząsać przepisy na dietę i skuteczne odchudzanie. Nikomu nie przyznaje się, ile żarcia wyrzuciła do kosza, ile poszło do zamrażarki i będzie odgrzewanym obiadem przez najbliższe tygodnie. Czy za rok postąpi inaczej? Z pewnością nie i jeszcze będzie oczekiwała współczucia dla jej pracy, jakby ktoś zmuszał ją do absurdalnego wysiłku. Niemal w każdym polskim domu można znaleźć taką kobietę.

Teraz przykład z gatunku „nie mam co na siebie włożyć”. Znajdźcie kobietę, w której ustach nie zamieszkała ta fraza. Skorzysta z każdej wyprzedaży, z co drugiego katalogu w skrzynce, a już na pewno dowie się, co w tym sezonie warto mieć. A kiedy się obkupi, spróbujcie jej powiedzieć, żeby wyrzuciła z szafy to, czego już nie nosi. Przecież wszystko jest jeszcze dobre i na pewno się przyda. Mody się zmieniają i ta bluzka, co wisi od matury, też jest do wykorzystania, choć nasza pani ma lat czterdzieści. Ale jak wyrzucić całkiem dobrą rzecz? Łatwiej dokupić szafę, albo wymienić tę, której drzwi się właśnie wyłamały, z pewnością od dociskania hasła „nie mam co na siebie włożyć”. Gdyby tę miarę przyłożyć do faceta, rasowego heteryka, wyjdzie na to, że idzie do sklepu z konfekcją, gdy coś mu się znosi, porwie, zużyje. Ewentualnie uda się do centrum handlowego, gdy sytuacja życiowa, w jakiej aktualnie się znalazł, zmusi do kupienia czegoś, czego nie nosił, bo nie było potrzeby. A już z pewnością wyrzuci coś starego, bez żalu, zanim coś nowego w szafie powiesi. Pomijam rzecz jasna pasjonatów, hobbystów ciuchów, bo tacy zawsze się znajdą. Jeśli chcecie, drogie panie, kwestionować mój pogląd w tej materii, zastanówcie się najpierw, czemu w sklepach z tanią zagraniczną odzieżą nie spotyka się męskich ciuchów?

   Warunki lokalowe. Od 2006 roku notowaliśmy w kraju drastyczny wzrost popytu na nieruchomości. Ceny szalały, banki dawały na lewo i prawo kredyty hipoteczne. Kto mógł wymieniał mieszkanie, zamieniał, kupował, sprzedawał, budował dom. Rozejrzyjcie się po swoich znajomych, tych którzy w ostatnich latach nabywali nieruchomości. Policzcie, ilu spośród nich zrobiło to z inicjatywy kobiety, a ilu z woli troskliwego mężczyzny. Przyznam, że wśród pań, z którymi zdarzało mi się o tym rozmawiać, nie znalazłem kobiety, która nie chciała wymienić swojego M2 i M3 na nowe mieszkanie lub dom z ogrodem. I jeśli niektóre tego nie zrobiły, to tylko z rzeczywistego braku środków na starcie albo z powodu oporu dzielnego męża, któremu nie chciało się brać na głowę wizji oddawania połowy pensji przez najbliższe trzydzieści lat. Ale spotkałem też panie, które działają podług zasady: „na złość babci odmrożę sobie uszy”. To panie z tej kategorii, co to ujada na męża od rana do wieczora, że nie ma w nim wsparcia przy dziecku, na zakupach, w zdobywaniu środków na byt rodziny. Małżeństwo jest ich życiową porażką, bo są skazane na siebie. Ale jak tylko pojawi się okazja, zamienią kawalerkę na dom na wsi, żeby poczuć krzyż w jeszcze pełniejszym wymiarze i zrobić z siebie cierpiętnicę na miarę Joanny d’Arc. Bo marzenia? Bo ambicja? Bo można przed szefową się pokazać i przed koleżanką z biura? Bo wzrasta poczucie własnej wartości, gdy rośnie monstrum zawiści w cudzych oczach? Co by to nie
było, pozostaje czystym, irracjonalnym, konsumpcjonizmem w postawie istot z natury rzekomo uczuciowych i wrażliwych.

   I na koniec jeszcze jeden dowód. Przejrzyjcie dokładnie kilka stricte kobiecych pism. Zwróćcie uwagę, ile miejsca na łamach zajmują rzeczy materialne i przyziemne, takie jak prezentacja i reklama ciuchów i kosmetyków. Ile jest tam tekstów i zdjęć nawiązujących do przepisów kulinarnych, fryzur, urządzania wnętrz, ogrodów, tarasów. Policzcie potem, drogie strażniczki domowego żaru z tostera, ile miejsca zajmuje „coś dla ducha” i ze spokojem sumienia powiedzcie, jak rysuje się tzw. kobieca wrażliwość duszy.

Spokojnie, najdalej jestem od idealizowania facetów i kreowania ich na niematerialne istoty, mierzące wyżej, widzące dalej i szerzej. Odnoszę jednak wrażenie, że materializm i konsumpcjonizm mężczyzn bierze się z innych pobudek. Często jest to opozycja do żon materialistek. Na zasadzie, to ona każe mi budować dom, mnie było dobrze w akademiku, więc ja kupię sobie motocykl z Allegro. Albo ich postawa bierze się z pasji w danej dziedzinie, np. filatelistycznej, narciarskiej, wędkarskiej, łowieckiej, komputerowej, samochodowej. Wówczas potrzeba posiadania, to nic innego jak chęć spełnienia pragnień chłopca w nas mieszkającego. Chęć stymulowania nowych doznań dzięki nowym błyskotkom. Błyskotki służą spełnieniu duchowemu jako środek do celu, a nie cel sam w sobie. Jeśli chłopiec nie kupi sobie deski z żaglem, nie poczuje wiatru we włosach, który niesie go po falach, ku wolności zapomnienia o odkurzaniu i spalonym gniazdku w przedpokoju. To też oczywiście irracjonalne, może tylko przyczyna jest wyższej racji, duchowej, bo z pasji się bierze, a skutek służy odrzuceniu rzeczy marnych. Poza tym faceci chyba mniej oglądają się na efekt rywalizacji z innymi samcami w kwestii posiadania, no chyba, że chodzi o posiadanie żony i kochanki. Z pewnością męski konsumpcjonizm bywa gorszy niż u kobiet, bo jest bardziej egocentryczny. Wszak kobieta poganiająca nas do zakupienia mieszkania i do zmiany aranżacji wnętrza i zakupu mebli oraz wyjazdu na wczasy, powoduje mimo wszystko, że sami też na tym skorzystamy. Tymczasem mąż, z radością demonstrujący nową wędkę i nowego laptopa, zasługuje tylko na wzruszenie ramion swej niewiasty, bo nie służy to rodzinie. Tyle, że zdrowy mąż z pasją lepiej służy domowi niż zgaszony i wyjałowiony safanduła na kanapie, który tak stoi jak go ustawisz.

   Nie gniewajcie się, moje drogie panie, świat bez was byłby przecież szary. Zmęczenie w pracy i samotność w domu, czyli - mówiąc za Markiem Hłaską - podzieliłby się na dwie połowy, z których jedna byłaby nie do życia, a druga nie do wytrzymania. Tak naprawdę, to nas inspirujecie do rozwoju, stymulujecie do działania, często zganiacie z kanapy, żebyśmy korzeni nie zapuszczali i chwała Wam za to. Ale, na Boga Miłosiernego, nie miejcie żalu, gdy znudzeni szukamy ławeczki w centrum handlowym i nie tryskamy zachwytem, gdy wyskakujecie z przymierzalni w siódmej tego dnia spódnicy albo szóstej bluzce. Dla nas to tylko szmatki. Uwierzcie, że Wasze kosmetyczne zabiegi pielęgnacyjne, podążanie za modami, bycie na czasie, to Wasza strategia w zderzeniu z innymi kobietami. My i tak będziemy szukać Waszych uroków pod wierzchnią warstwą.

   Jeśli chcecie wiedzieć, czy to się kiedyś zmieni, raczej na to nie liczcie. Nasi bardzo dalecy przodkowie ustalili porządek raz na zawsze i ewolucja nie ma tu nic do gadania. Pierwotni mężczyźni strugali dzidy, łuki i strzały, malowali na ścianach rzeczywiste lub urojone trofea, układali tańce z okazji polowania i zwycięstwa, zajmowali się opowiadaniem historii i skakaniem po drzewach. Kobiety zaś szybko nauczyły się, że z męskiego podrygiwania nie zawsze coś wyniknie, nie zawsze da się coś do gęby i brzucha włożyć. Toteż zbierały wokół, co jadalne i czym da się ogrzać. Targały do jaskini wiele ważnych i nikczemnych rzeczy, żeby było ciepło, bezpiecznie i przyjemnie. I niech już tak zostanie, choć z rozpaczy przerostu formy nad treścią, to jednak my żyjemy krócej.