Święta frustrata

Konia z rzędem temu, kto zaprząta sobie głowę łacińskim słowem „adventus”, które oznacza nie tylko przyjście, ale również przybliżanie się, a w nim radosne zapewnienie: Pan jest blisko. Ale po co rząd i koń w katolickim społeczeństwie? Tu dziecko wyrwane ze snu, wie, że Boże Narodzenie, to czas radości przychodzącego zbawienia. Kucharka, kominiarz i przedstawiciel handlowy z dyrektorem marketingu, nauczyciel i przedszkolanka, prawnik i osadzony, wszyscy przecież ćwiczą kolędę, by zaśpiewać o Dzieciątku, co nadzieję daje. Ten czas już tu jest, przyszedł! Jednak pospieszył się znowu. Wkradł się w nasze niespokojne życie do kolejnej raty, do nowego debetu. Tylko jakiś pokiereszowany i ubolewania raczej godny, chamski i jazgotliwy. Wdziera się fałszywą nutą z głośnika albo wyskakuje zza rogu. Raz odziany w czerwone kalesony krasnala, to znów drażni plastikowym skrzydłem żebrzącej panienki-anioła z koszykiem na dary. Nawet w domu spokoju nie ma, bo siedzi w skrzynce komputera, rozmnożony kartkami z animacją życzeń. Wszędzie czai się on: niepokój świąt!

   Jak go unieszkodliwić? Więcej niszczy niż buduje, bardziej obarcza niż uskrzydla, przyciska do gleby, zamiast porywać w obłoki. I to jest ten czas, jedyny w roku, gdy dałbym się zahibernować, ryzykując nawet przebudzenie w świecie kobiet. Może tylko, zamiast piersiówki i papierosa, wziąłbym ze sobą zestaw do szybkiej eutanazji.

Statystyczna pani domu nie może spokojnie zająć się obiadem i ukochanym serialem, nie ma czasu na fitness i skypa, bo trzeba jakieś prezenty robić, dzieci obkupić, okna umyć, parapet doczyścić. Statystyczny pan domu już nie siorbnie zupki w spokoju, nie siądzie przez meczem, nie pójdzie do kibla z gazetą i nie skoczy na piwo z ziomalem. Po robocie lata z krawatem jęzora po galeriach i centrach. Choć i tak nie dogodzi. Wiadomo, kobiecie prezentu łatwo nie kupisz, zawsze chce, czego nie dostała. Przedtem jeszcze wygoni z dywanem na trzepak, z miotełką do półek i każe latać samochodem po mieście w poszukiwaniu pstrąga tańszego o trzydzieści trzy grosze od tego pod blokiem.

   Gdy statystyczni szczęśliwie zabezpieczą prezenty, wsiadają do auta i zaczyna się batalia pod sztandarem pustego kałduna, próżnego bebzona, luźnych flaków, zależy kto z jakiej strony i tradycji. Wszystkich łączy jedno: przemożna wizja żarcia nie do przeżarcia. A że naród to tradycję miłujący, choć niecierpliwy, będzie sobie wiąchy rzucać spod płuca. Najpierw w kolejce do karpia, potem krążąc po parkingu hipermarketu, na sępa, aż coś się zwolni, a jak nie to na przejściu się stanie albo w kopercie inwalidy. Bo tu mąka, olej taniej i mak mielony z bakaliami i piachem. W kolejce po choinkę narodek podeśle bliźniemu kilka świątecznych pozdrowień od serca, bo się pcha i maca za długo. Ostatecznie, znużony niezadowoleniem swoim, spocznie w chałupie z siatami. Tu już nie ma litości dla lodówki i balkonu. Póki drzwi się domykają, gotowaniu i pieczeniu końca nie ma.

W końcu przeminie nagonka i wyścig. Zapatrzeni z dumą w bogactwo nakrycia, w pokoju, zasiądą przy świątecznym stole. Jaś usłyszy od cioci, że za długo się nie żeni, a życie samotnego jest wbrew naturze. Marysię wujek zruga, że z Piotrem na kartę rowerową przez życie jedzie, a on zagoni ją w lata i zostawi. Róża przekwita już bez potomstwa, wytknie dziadek wnusi jedynej. A Poldek, to już trzecią kobietę w roku zmienił, niespodziewanie rzuci wujenka Matylda. Zaś Kamil wybrał karierę egoisty, zamiast wnuków przysporzyć, smutno stwierdzi niedoszła babcia Emilia, wnosząc smażone dzwonka karpia. Kasia odczeka przy wigilijnej świecy, aż siostra wypomni jej większe mieszkanie po dziadkach, zdąży jeszcze przed łazankami. Bożenka, stawiając sernik na stole, zwróci uwagę szwagierce, że ma już trzeci samochód, a ona na pierwszy uciułać nie zdoła. I tylko Małgosia pamięta o tym, co niosą święta i już na tydzień przed zamówiła dwie wizyty u psychologa, żeby to znieść, żeby nie okazać smutku samotności, żeby nie słyszeć ciszy w wolności od zawodowych obowiązków. Mądra dziewczyna, robi karierę w Warszawie i źle znosi święta, ale coś za coś. Nie ma czasu na przemyślane prezenty i potem musi udawać szczęśliwą przed mamą i tatą. Szybko wraca do stolicy, żeby nie myśleć o pretensjach pod choinkę. Jerzy nie zna Małgosi, ale zna to uczucie, zasypuje najróżniejszymi prezentami wszystkich do trzeciego pokolenia. Robi wiele, żeby nikt nie pytał o plany na dorosłe, rodzinnie, życie, przecież ma stanowisko, pieniądze i dom. Czeka jak oni wszyscy, aż znowu ktoś puści z wieży kolędę W żłobie leży, ale któż pobieży?