Projekcik

   Wolała, żeby ktoś zrobił to profesjonalnie, do końca. Przecież to było, a raczej miało być, jej pierwsze własne mieszkanie. Musiało się w nim znaleźć wszystko, co najważniejsze. Po to straciła trzy lata na zmywaku, wystarczy aż nadto. Wróciła, żeby zacząć właściwe życie w pierwszym własnym mieszkaniu. Ekipa ledwie stawiała ściany trzeciego piętra, ale Nika widziała swoje dwupokojowe mieszkanko na ekranie komputera, przedwczoraj, kiedy  zadecydowała o przeniesieniu kaloryfera i przestawieniu ścianki w salonie. Uzyskała przytulny kącik, który może być wnęką na kanapę, a może zwyczajnie zaszyje się tam czasem z książką. I ta myśl przyszła za późno, na tyle późno, że dziś dopiero przypomniała sobie o ważnym detalu.

   To dlatego biegła po schodach i nie miała pojęcia czy jeszcze zdąży, czy pani Lidka będzie jeszcze u siebie. Niby mogła zadzwonić, może wysłać mejla, ale uznała, że skoro to błahostka pani Lidka naniesie rzecz po krótkiej naradzie i od ręki. Wirtualny mebel stanie w najlepszym miejscu, żeby nie burzyć wizji całości. Drobiazg, a jednak Nika przebierała palcami, przyglądała się paznokciom, wyginała dłonie, stresowała się jak przed wizytą u dentysty albo ginekologa.

   W końcu drzwi się otworzyły i przypłynął zapach drogich perfum, nieco skalany zwietrzałym dymem papierosów. Nika spojrzała z uśmiechem i prosząco w błękitne oczy pani Lidki, powiększone nieco za szkłem okularów. Przeprosiła, że zjawia się tuż przed końcem pracy, ale zapomniała o pewnym istotnym drobiazgu. Kobieta zaprosiła Nikę do środka zupełnie bez żalu.

Po chwili odszukała plik z projektem mieszkania i wystrzeliła palcem wskazującym prosto przed okulary klientki: „Wiem, wiem, wiem, zapomniałyśmy wczoraj o małym detalu. Zaraz naprawimy”. Dziewczyna niemal podskoczyła z radości na znak profesjonalizmu, jakiemu powierzyła pierwsze własne gniazdko. Była tak zdumiona, że spąsowiały jej policzki. Pani Lidka odwracając monitor zapytała wprost: „Komoda czy ściana?”. Nika zmieszała się nie rozumiejąc pytania. Było to widać aż nadto, zatem pani Lidka ruszyła z pomocą: „Bo to przecież zależy, czy stać panią na plazmę, taką powyżej czterdziestu cali czy też będzie to telewizor płaski LCD do trzydziestu dwóch cali, choć taki też proponowałabym na ścianę. Dodatkowa komoda czy szafka RTV zdeformuje nam nieco kompozycję całości”. Nika wstała oniemiała i spuściła głowę jak uczennica. Wyznała nieco wstydliwie, że nie planuje telewizora w swoim mieszkaniu. Teraz Lidka zdjęła okulary w złotej ramce i rozchyliła beznamiętnie usta: „Nie planuje pani? Bo po co planować, to oczywiste. W każdym mieszkaniu jest telewizor, kwestia miejsca, zależy jak wygodniej się ogląda i częściej. Z kanapy czy przy stole. Przecież stołu też pani nie planuje, bo ma być, nie planuje pani okna, bo ono najzwyczajniej jest. Kaloryfer też najwyżej pani przenosi na inną ścianę”. Nika zdobyła się na odwagę oświadczyła, że przyszła tu w sprawie pomocy w doborze czegoś na książki. Lidka rzuciła okulary na stół nie bacząc na ich cenę: „No to trzeba było tak od razu. Powiesimy półeczkę nad przeniesionym kaloryferkiem i będzie po sprawie”.

Uśmiech pobłażliwej życzliwości zagościł ponownie na twarzy Lidii. Na krótko jednak, ponieważ klientka uświadomiła jej, że chodzi o jakieś 400-600 książek i ciągle ich przybywa. Lidia wpadła w popłoch, chwyciła się okularów i zacisnęła perełki sztuki stomatologicznej na złotym pałąku: „I nie może się pani tego pozbyć? Innej sytuacji można jakoś zaradzić. Miałam tu kolekcje motyli, jakieś dmuchane szkło, kolekcję breloczków i kłódek, ale nikt jeszcze nie wyjechał mi z książkami jak tu cztery lata pracuję. W dodatku z taką ilością! Ludzie wyprowadzają się z poprzednich mieszkań i przekazują to do biblioteki miejskiej, do szkół, więzień, bo ja wiem, gdzie jeszcze? Jakoś sobie radzą, korzystają z ostatnich antykwariatów, z Allegro. Przecież są jakieś sposoby! Takie książki mają różną grubość, kolor okładek, mają jakieś formaty różne od siebie, jak ja to pani wkomponuję w całość? Jest pani do nich aż tak przywiązana? Ja to muszę przemyśleć. Niech Pani przyjdzie po południu, jutro. Wymalowała mi pani teraz zadanie, a już myślałam, że ludzie nie potrafią mnie zaskoczyć pomysłami. Coś mi się wydaje, że nie będzie pani łatwo mieszkać w tym bloku. Nie chcę straszyć, ale na relacje z sąsiadami trzeba będzie popracować. Poznałam ich wszystkich dość dobrze.”